MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
30
Zo gaat het met de overgrote meerderheid van de lesbiese vrouwen in Noorwegen. Er is slechts
een klein aantal vrouwen zoals ikzelf die tot de lesbiese beweging in Oslo behoren, en die zich
openlijk lesbies noemen. De meeste Noorse lesbiennes zijn trouwe, hard werkende echtgenotes,
verspreid over het hele land, die nooit de kans krijgen te handelen naar het feit dat liefde tussen
vrouwen natuurlijk en prachtig is.
Wat gebeurt er dan met de minderheid van de vrouwen die er wel naar handelen, wat gebeurt er
als we wel losbreken uit onze afzondering en openlijk zeggen of laten blijken dat we lesbies zijn?
Het komt honderden malen voor in de Oslose restaurants dat we lijfelijk of met woorden worden
lastiggevallen omdat we lesbies zijn. We lopen de kans dat mannen ons in elkaar slaan, of dreigen
dat te doen, 'lesbiese kutten' naar ons roepen, hun glas bier voor ons kapot gooien - allemaal
zonder dat er iemand een vinger uitsteekt om ons te beschermen. Meestal worden de lesbiese
vrouwen gedwongen om weg te gaan, en niet de mannen die aanstoot geven. Twee lesbiese
vriendinnen van mij gingen naar een hetero-diskotheek, Key House, in Oslo. Toen ze met elkaar
dansten, werden ze ruw gescheiden door de eigenaar en twee serveerders en de deur uitgezet.
De twee lesbiennes weigerden weg te gaan voordat ze hun entreegeld terugkregen. Toen werden
ze in hun gezicht geslagen en op hun rug en getrapt door dezelfde drie mannen. Ze gingen
onmiddellijk naar de politie en vertelden het verhaal met bebloede en beschadigde gezichten. Het
was ongeveer 11 uur's avonds en de politie zei dat het te laat was om er heen te gaan. Ze hadden
de naam van één getuige en die gaven ze aan de politie. Een paar dagen later kregen ze bericht,
dat de po-litie de zaak niet in behandeling had genomen omdat het van 'weinig belang' was. Ze
hadden geen kontakt opgenomen met de getuige. Eén van de vrouwen ging naar een chiropraxist
die ontdekte dat een deel van haar ruggegraat verschoven was. Ze was een verwoed
handbalspeelster, maar ze heeft haar sport op moeten geven. Anderhalf jaar later heeft ze nog
steeds pijn in haar rug, en de behandeling heeft haar tot nog toe 2000 Noorse kronen (950 gulden)
gekost.
Een andere lesbiese vriendin van mij heeft altijd openlijk gezegd dat ze lesbies is. Toen ze op
school zat, werd ze uit de gymles gehaald om naar de schooldokter te gaan. Binnen trok de dokter
haar broekje naar beneden en riep uit: 'maar je ziet er helemaal normaal uit! ' Toen ze naar de ge-
vangenis moest vanwege hasj werd ze eerst opgesloten in een cel met een andere vrouw. Toen
ze in de gaten kregen dat ze lesbies was, werd ze alleen naar een afzonderlijke cel gebracht. De
gevangenisdokter zei haar dat ze niet het risiko konden nemen dat alle gedetineerden lesbies
werden. Hij zei dat veel vrouwen in de gevangenis lesbies werden en dat ze altijd moeilijkheden
maakten. Aangezien de 'ziekte' kennelijk besmettelijk was, moesten ze voorzorgsmaatregelen
nemen. De dokter maakte haar het leven zo ondraaglijk dat ze uiteindelijk de vrouwen van de
lesbiese beweging in Oslo, die haar elke dag op kwamen zoeken, moest vragen niet meer bij haar
te komen. Mijn vriendin vertelde dat ongeveer de helft van de vrouwen in de gevangenis van Oslo
lesbies is.
Een andere lesbiese vrouw in Oslo was getrouwd en haar huwelijk liep niet goed, dus begon ze
kalmerende middelen te slikken en kwam ze uiteindelijk terecht in een inrichting voor behandeling
en revalidatie. Eerst had ze niet in de gaten wat er fout zat, maar ze kwam er gauw genoeg achter
omdat ze verliefd werd op een verpleegster. Toen ze bij gezinsgroepstherapie vertelde dat ze
dacht dat ze lesbies was, zei de dokter meteen dat ze dat niet was. Dat zag hij aan haar ogen, zei
hij. Ze had de ogen van een vrouw, die seksuele gemeenschap met haar man wilde. Dus werd ze
onderworpen aan zgn. 'touch therapy'. Ze werd naar een behaaglijk verwarmd vertrek gebracht,
naakt, op een bed, en een uur lang moest haar man haar lichaam betasten en proberen haar sek-
sueel op te winden. Het resultaat was dat hij seksueel opgewonden werd. Het was de bedoeling
dat het betasten altijd zou uitlopen op seksuele gemeenschap. Naderhand moest de vrouw de
psycholoog vertellen wat ze gevoeld had. Ze voelde steeds sterkere afkeer. Ze moest overgeven
en soms rende ze de kamer uit om de 'behandeling' te ontlopen. Hoe stelliger ze beweerde dat ze
lesbies was, des te gewelddadiger werd het gedwongen heteroseksuele geslachtsverkeer. De be-
handeling ging ongeveer zes maanden lang door. Ze ontsnapte uit een ziekenhuis, maar ze werd
teruggebracht. Weer ontsnapte ze. Sindsdien is ze er niet meer geweest. Achteraf realiseerde ze
zich dat ze zes maanden lang blootgesteld was geweest aan gewelddadige verkrachting.
Dit is wat Noorwegen haar lesbiese vrouwen te bieden heeft: afzondering, weigering te helpen in
geval van nood, geen bescherming in geval van geweld op straat en in restaurants, isolatie in de
 |
 |
 |
 |