De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
14
Uren slepen met Armin in een wandelwagentje om zo voordelig moge-
lijk met mijn beetje huishoudgeld toch nog iets goeds op tafel te krijgen
en er misschien nog een boekje voor mezelf aan over te houden. Hele-
maal naar de andere kant van de stad waar je witbrood en hagelslag kon
krijgen omdat ik zo beroerd werd van het zure brood dat de gewone
bakker verkocht.
Vanaf het begin was mijn man jaloers op de aandacht die Armin van me
kreeg. Hij had zelf een strenge opvoeding gehad in een dorp waar ver-
wennen ongeveer het ergste was -dat je kinderen kon aandoen. Kinderen,
en vrouwen, hoorden af en toe eens een goed pak slaag te krijgen. Als
hij van zijn werk thuis kwam hoorde het eten op tafel te staan, de
rommel moest opgeruimd zijn, de afwas deed ik de volgende ochtend
omdat hij vond dat dat zijn werk niet was. Omdat hij ontzettend snel
uitschoot als Armin om wat voor reden dan ook begon te huilen hield
ik ze zoveel mogelijk uit elkaar. Mijn man wilde ook niet tegelijk eten
terwijl Armin met zijn bordje zat te knoeien, en op het laatst was ik het
daar wel mee eens want ik werd ook ontzettend nerveus van de span-
ningen die het steeds gaf als Armin zat te knoeien en mijn man hem
afsnauwde, waarop Armin dan ontzettend begon te huilen en daarom
nog meteen een klap te pakken had. Elke keer weer opnieuw drama's,
en als ik pro beerde Armin te troosten kreeg ik de hele lading over me
heen.
Dus hield ik ze maar uit elkaar, zorgde dat Armin al gegeten had en al in
zijn bedje lag als mijn man thuis kwam, en hoopte dan maar dat hij niet
ging huilen want dan kreeg ik weer gelazer omdat ik teveel aandacht aan
hem besteedde als ik er naar toe ging of omdat ik hem te slap opvoedde.
Wat er in die tijd met me gebeurde kan ik alleen maar omschrijven als
een soort bewustzijnsverenging. Mijn wereld werd steeds kleiner. Ik had
geen vrienden. Televisie hadden we niet, naar de radio luisterde ik alleen
voor de muziek. Ik las ook geen kranten meer na een tijdje. Ik las wel,
maar steeds meer wegdroomromans. Ik begon hoe langer hoe meer te
dagdromen, uren achter elkaar, terwijl ik met mijn armen in het sop
stond of boodschappen aan het doen was. Elk ander soort leven dan het
mijne leek me volstrekt onbereikbaar. Ik leefde op films, mijn enige
vorm van uitgaan, 's avonds met mijn man. Ik vond alles mooi, als ik me
er maar mee kon identificeren. Een goede film was genoeg om me een
dag of wat onder verdoving te houden. Ik wilde ook niet meer uit die
verdoving wakker worden. Armins vraag om aandacht bracht me alleen
maar terug naar de realiteit die bestond uit eten koken, luiers wassen,
ratten in de keuken, mislukte pogingen om van de kamer nog iets
gezelligs te maken met een reproduktie tegen het vergeelde bloemetjes-
behang. Ik vluchtte weg door te slapen, het gebeurde steeds vaker dat ik
weer naar bed ging als mijn man 's morgens vroeg naar zijn werk ging en
ik zo sjagrijnig werd van de berg afwas die er nog stond van de vorige
dag dat ik alleen maar weg wilde kruipen. Dan werd ik halverwege de
dag weer wakker door Armins gehuil. Schuldgevoel. En dan weer ren-
nen om toch nog het huis schoon te krijgen.
Er kwamen steeds meer ruzies. Ik weet niet eens meer waarom. Vaak
zal het geweest zijn om Armin. Ik zal ook wel bezig geweest zijn om
mijn ontevredenheid op hem af te reageren, ook al was ik. me niet
bewust van de bron van mijn ongelukkige gevoel. We zullen wel ruzie
gehad hebben over het huishoudgeld waar ik nauwelijks van rond kon
komen, en waarvan ik eigenlijk niets voor mezelf mocht uitgeven terwijl
hij de rest van zijn salaris gewoon op zak hield en zelf uitmaakte wat hij
er mee deed. Ik heb trouwens nooit geweten hoeveel hij verdiende.
Later. Terug in Amsterdam. Hij was opgehouden met werken, deed vage
handeltjes, iets met gokken op paarderennen. Met zijn drieën op een
kamer in de Jordaan. Toen was dat nog geen leuke buurt met boetiekjes
 |
 |
 |
 |