De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
15
en alternatieve eethuisjes. De weecee was steeds stuk. De petroleum-
kachel walmde, er zaten kieren in de muren. Armin sliep in een bedje in
dezelfde kamer, mijn man was meer thuis. Nog meer ruzies, ik werd nu
ook geslagen. Ik durfde niet zonder Armin boodschappen te doen sinds
ik een keer terug was gekomen en Armin aantrof met blauwe striemen
op zijn rug. Hij was geslagen omdat hij naast zijn potje had geplast. Mijn
wereldje werd nog kleiner. Ik durfde niet meer gewone winkels in te
gaan omdat ik dan iets tegen mensen moest zeggen, deed mijn bood-
schappen alleen nog in een zelfbedieningszaak. Ik durfde niet naar de
launderette omdat ik dan aan iemand zou moeten vragen hoe de
masjienes werkten. Op het laatst durfde ik ook niet meer de straat uit,
sprak met niemand, las geen kranten, niks. Achteraf gezien was ik ge-
woon psychoties, maar ik was me er zelf niet van bewust. Het viel ook
niet op zolang ik maar door ging met op de juiste tijden maaltijden te
produceren en af en toe kleren waste. Ik ging drie keer per week met
hem naar bed zonder er bij na te denken waarom. Het hoorde zo, was
eigenlijk een soort huishoudelijke klus die nou eenmaal van je verwacht
werd. En als ik nee zei kregen we ruzie en dat was in ieder geval erger.
Toen alles op een absoluut nulpunt was ben ik weggelopen, terug naar
mijn ouders. Als ik had geweten waar ik naar toe had kunnen gaan was
ik veel eerder weggegaan, maar ik wist gewoon niet hoe het moest, had
geen geld, geen vrienden, geen opleiding waarmee ik een baan had kun-
nen krijgen. Terug gaan naar mijn ouders was het definitieve toegeven
van een mislukking. Eindeloze toestanden over de voogdij en de schei-
ding. Mijn man die alleen maar gebruik maakte van zijn recht op bezoek
om mij onder druk te zetten om weer terug te komen. Armin werd
alleen maar nerveus als hij zijn vader moest zien maar ik had niet het
recht om te weigeren. Toen verdween hij plotseling, ik was nog een tijd
band dat hij terug zou komen, maar er kwam zelfs geen kaartje op
Armins verjaardag. Een jaar later kwam hij nog een keer terug met zijn
familie, die het kind kwam bezichtigen. Ik heb ze niet binnen gelaten.
Toen kwam er een heel andere periode. Ik moest vanaf het nulpunt
beginnen. Via mijn ouders kreeg ik een anderhalfkamer-woninkje. Ik
begon dingen te doen waar ik eigenlijk doodsbang voor was, in een
gespreksgroep van de NVSH, me aanmelden bij een sociale akademie,
waar ik tot mijn verbazing zomaar werd aangenomen. Blijkbaar merkte
niemand hoe volstrekt vervreemd ik was van mijn hele omgeving. Ook
mijn moeder niet, maar die was zelf zo ontzettend geïsoleerd dat ze het
verschil misschien niet eens zag.
Ik ging samen wonen met een hele schuchtere lieve jongen, het volstrek-
te tegendeel van mijn man. Met Armin had ik het toen ontzettend
moeilijk. Hij was in een leeftijd dat hij voortdurend om aandacht vroeg,
maar eigenlijk was ik zelf nog een kind dat helemaal opnieuw moest
leren leven. Ik zat in een dagopleiding, moest weer leren studeren wat ik
in geen jaren gedaan had. Daarnaast deed ik het overgrote deel van het
huishouden. Elke dag Armin op de fiets naar zijn schooltje brengen, dan
zelf naar school, hem weer afhalen, 's avonds studeren. De vriend hielp
wel eens in het huishouden, maar hij was gewend aan een moeder die
alles voor hem deed en het ging hem niet gemakkelijk af.
Het is bijna onmogelijk om op een anderhalfkamer-woning te studeren
met een kind van een jaar of vier in de omgeving, en toch moest het.
Voortdurend trok hij aandacht, door de kat te pesten, door boeken uit
de kast te smijten, door jam op het kleed te smeren, vazen om te
gooien, te zeuren om iets te drinken, om de vijf minuten was er iets. Pas
's avonds als hij sliep had ik even rust maar dan was ik eigenlijk al
te uitgeput om nog iets te doen. Ik haatte hem als hij niet wou gaan
slapen, als hij niet wou opruimen. We liepen elkaar in die tijd zo in de
weg dat het ons eigenlijk niet lukte om elkaar aardig te vinden. Het was
 |
 |
 |
 |