De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
27
zuigen. Niet omdat ze zo lastig waren, want dat waren ze helemaal niet,
maar ik was altijd met ze bezig en ik was jarenlang doodsbang dat er iets
akeligs met ze zou gebeuren.
Ik heb er nooit bij stilgestaan, dat ik het met oudere kinderen zo
moeilijk zou krijgen. Toen ze klein waren hield ik mezelf overeind door
te denken: 'Wacht maar tot ze groot zijn, dan ben je vrij'. Vrije tijd heb
ik nu meer, maar de problemen zijn anders en misschien wel groter.
Ik denk dat ik me vroeger nooit heb gerealiseerd dat ik van mijn kin-
deren nooit meer los zou komen. Dat ze me altijd blijven achtervolgen,
ook als ik niet bij ze ben. Er kan altijd iets misgaan en dan heb ik het
gedaan.
Mijn journalistieke werk en politieke aktiviteiten heb ik toen de kin-
deren naar school gingen weer opgepakt.
Als vrouw telde ik nog steeds nauwelijks mee. Ik kon alle stomme
klussen weer doen en zolang ik maar lief en aardig was werd ik getole-
reerd.
In de vrouwenbeweging kwam ik vrouwen tegen met dezelfde ervarin-
gen als ik. Dat is voor mij een enorme steun geweest. Het was een
geweldige ervaring om te ontdekken dat ik niet langer alleen stond en
dat ik ineens ergens bij hoorde. Ik heb ondertussen ook ontdekt, dat het
bij vrouwen horen en het feministies bezig zijn ook heel bedreigend kan
zijn. Familie en vrienden vinden mij een gefrustreerd wijf. Van mijn
moeder kreeg ik kortgeleden te horen: 'Je bent altijd een buitenbeentje
geweest. Ik ben blij dat ik tenminste een normale zoon heb'.
Met mijn kinderen, vooral de oudere jongens, met wie ik altijd goed
overweg kon, heb ik de laatste tijd moeilijkheden. Ze pikken het niet
dat ik naast mijn gezinsleven en mijn werk, ook een leven met vrouwen
leid. Ze vinden mij egoïsties en vergelijken mij met moeders van vrien-
den die vaker thuis zijn en altijd klaarstaan voor het gezin. Onze oudste
zoon heeft mij ronduit gezegd, dat ik faal als moeder. 'Aan jou heb ik
geen boodschap meer, ga jij maar naar je lesbiese vriendinnen'. .
Hij heeft nu vaste verkering zoals hij het noemt. Dat betekent dat ik
dagelijks met m'n neus gedrukt wordt op het bekende patroontje:
mannetje-vrouwtje. Ik word daar ontzettend agressief door. Ik kan er
ook moeilijk tegen als hij in mijn buurt uitgebreid zit te vrijen. Alles
wat ik na jaren zoeken en experimenteren voor mezelf heb ontdekt
wordt nu in mijn eigen huis omvergehaald. Mijn zoon voelt mijn span-
ningen gelukkig aan en heeft aangekondigd dat hij op kamers gaat. Het
is voor ons allebei het beste.
Ik denk de laatste tijd vaak, dat het voor iedereen en ook voor mijzelf
beter zou zijn als ik wegging. Maar ik zie 't mezelf nog niet zo gauw
doen. Als ik zie dat vrouwen die van huis zijn weggegaan met schuldge-
voelens rondlopen en met de vinger worden nagewezen, krijg ik 't be-
nauwd. Schuldgevoelens tegenover mijn kinderen heb ik altijd. Ik kan er
gelukkig met andere vrouwen over praten, maar ik zal het toch zelf
moeten uitzoeken.
JE BENT MOEDER VOOR HET LEVEN. . . .
Als je geboren bent kijkt iedereen naar je onderlijf. Heb je een kut dan
wordt vanzelfsprekend aangenomen dat je ook een baarmoeder en eier-
stokken bezit. Niemand heeft ze nog gezien of de werking ervan waar-
genomen, jijzelf ook niet. Toch wordt aangenomen dat één en ander al
funktioneert, het moet alleen nog geperfektioneerd worden. Het on-
zichtbare moederschap begint.
Je krijgt zachte beesten, poppen, wiegjes en fornuizen. Je neiging om er
 |
 |
 |
 |