De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
29
'STRAKS ZAL HEEL UW LEVEN VERANDEREN'
Nu ik, dertig jaar en moeder van een dochtertje van vijf jaar, terugdenk
hoe ik tien tot vijftien jaar geleden fantaseerde over 'mijn toekomst', is
het belangrijkste waarvan ik droomde nu werkelijkheid. Toch kan ik
niet ontkomen aan het gevoel bedrogen te zijn: opgescheept met valse
dromen van vroeger, en nu met een schijnbaar ideaal leven.
Waar droomde ik van zo na m'n vijftiende: van vriendjes en in die
vriendjes zie je al die lieve, aardige en sterke man waarmee je gaat
trouwen, die voor je zal zorgen, je beschermt en die jij verzorgt. (Zoals
nu in de reklame voor de t.v.: altijd blij en opgewekt, een lach op het
gezicht waarvan de toewijding afstraalt en het lijkt of dit de grootste
bevrediging geeft die een vrouw zich maar kan wensen). En dan samen
kinderen krijgen. Het wonder groeit; eerst wordt je buik vol, daarna je
leven, het einddoel is bereikt en mijn dromen gingen dan ook nooit
verder.
Toen ik in verwachting was verliep alles volgens de boekjes die ik over
'het komende moederschap' gelezen heb. Bijna negen maanden loop, zit
en lig je te dromen over hoe het straks zal zijn: 'zo'n levend mensje,
helemaal van jou (en tussen haakjes ook van je man) in jou gegroeid, dat
je leven vol zal maken, waar je verantwoordelijk voor bent' en vul maar
verder aan. De boekjes staan vol van deze mooie zinnen, die je hart
week maken en tranen achter je ogen laten branden van ontroering.
Tussen al deze opwekkende teksten staan terloops enkele andere zin-
nen, zoals 'straks zal heel uw leven veranderen (klinkt weer prachtig),
de kleine nieuwe wereldburger zal uw aandacht vragen en u zult niet
meer zoals voorheen kunnen gaan en staan waar u wilt, waar daartegen-
over staat. . .' en verder gaat de lyriese taal weer, met als gevolg dat deze
zinnen wegvallen.
Nadat ons dochtertje geboren was heb ik een maand in een roes als
hierboven beschreven geleefd en daarna verdween dit gevoel snel. Ter-
wijl je maar enkele uren per dag rechtstreeks met het kind zelf bezig
bent, is je aandacht er dag en nacht op gericht, je leeft op je horloge, je
schrikt van iedere huilpartij, je maakt maandenlang veel te korte nach-
ten en je bent een en al onrust van binnen. Maar het blijft allemaal fijn -
het moet fijn blijven - iedereen vindt het fijn (? ) en daarom moet jij het
ook fijn vinden en, het gevolg is dat je krampachtig gaat leven omdat je
jezelf niet toestaat om er van tijd tot tijd eens grondig de pest aan te
hebben.
Twee jaar heb ik zo geleefd, naar buiten toe de gelukkige trotse moeder
die opgaat in haar kind, maar soms kon ik het wel uitschreeuwen van
ellende, wat ik niet deed want dan zou ik toegeven dat ik me ongeluk-
kig voelde en m'n houvast verliezen: 'moeder zijn is levensvervulling'.
Dit waren nu niet bepaald gelukkige jaren, waarin ik ook niet echt van
de leuke dingen van het kind kon genieten.
Na een paar jaar durfde ik mezelf te bekennen dat dit nu niet bepaald
alles was en dat moeder zijn mijn leven niet 'vol' maakte, dat ik me
leeggelopen voelde door van 's morgens vroeg tot 's avonds bezig te zijn
met het kind, opgesloten in mijn kleine omgeving vol moeders zoals ik,
die ook niet verder kwamen dan koffiedrinken, over de spelende kinde-
ren praten en gesprekken vermeden over eventuele onlustgevoelens
(niemand durfde de eerste te zijn om te zeggen dat het niet allemaal zo
leuk was). Door 's avonds mee te draaien in enkele werkgroepen voor-
kwam ik dat ik helemaal wegraakte van de buitenwereld, maar ik deed
nooit mee om het werk zelf, maar om op adem te komen, over iets
anders te praten en andere mensen te ontmoeten. Tegelijk met dit aan
mezelf te bekennen kwamen ook de schuldgevoelens: ik ben geen goede
moeder en ik hou vast niet echt van Marieke.
 |
 |
 |
 |