De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
34
er niet zo vaak kinderen in de buurt waren en dat ik ze ook niet zo
verwoed liep te zoeken.
En ik ging me ook steeds vaker afvragen waarom ik ze eigenlijk zou
willen. Vooral omdat kinderen krijgen een gezin maken betekende. Nu
had ik ook wel allerlei dagdromen over de prins op het witte paard,
maar die had niets met kinderen te maken. En bij die kinderen van mij
dacht ik nooit aan een vader.
Deze praktiese bezwaren hebben me waarschijnlijk - onbewust - ge-
spaard voor een huwelijk; m'n vriendjes bleken geen prinsen, zonder
vaders geen kinderen. (Ik verzon in die tijd niet dat ik best op vakantie
een kind had kunnen maken, met bv. een blonde Zweed met blauwe
ogen, om daarna, zonder vader, moeder te kunnen zijn. Dat ik dat niet
verzon zal wel iets te maken hebben gehad met de 'echtheid' van mijn
kinderwens).
Ik ben nu 29. Ik ben er nog steeds niet uit. Meestal wil ik geen kinde-
ren. Soms wel, maar dan wel voor maar een paar dagen per week.
MOEDER EN IK
Mijn moeder werd door haar eerste zwangerschap verrast. Zij was pas
getrouwd en had nog helemaal niet aan een kind gedacht. Maar haar
man was er erg blij mee geweest en erg aardig voor haar. Zij was 21 toen
ik werd geboren. Moeder heeft mij ook verteld, dat toen ik er eenmaal
was, vader soms vond, dat zij me te veel verwende, maar dat zij dan zó
voor mij pleitte, dat hij niet tussenbeide kwam en haar liet begaan met
hun kleine meisje.
Mijn oudste broer kwam twee jaar na mij. Die was nog maar pas gebo-
ren, toen mijn vader met een voorstel kwam, dat mijn moeder tegen de
borst stuitte. Hij sprak over de verantwoordelijkheid voor de toekomst
nu zij twee kinderen hadden en dat zij van nu af aan samen daarvoor
hard zouden gaan werken en sparen, om deze kinderen later te kunnen
laten worden wat zij wilden. Moeder voelde zich in die tijd juist heel
tevreden. Zij was verrukt van haar kleintjes. Zij had helemaal geen
behoefte om zich in te denken in later, als zij groot waren. Hij was
entoesiast over zijn idee, maar zij voelde, wat hij zei alsof hij het niet
genoeg vond, wat zij nu samen hadden, alsof hij er niet tevreden mee
was. Zij heeft haar gevoelens van teleurstelling niet geuit en weinig
tegenstand geboden. Zij zag toentertijd erg tegen vader op; zij kon zich
niet voorstellen, dat hij ongelijk zou hebben; zij zag, dat hij veel van de
kinderen hield en hij was zo'n goede man, zij wilde hem niet teleurstel-
len. Zoals moeder mij verteld heeft, stopte zij haar eerste gedachten weg
en uit liefde voor vader zette zij zich m voor zijn levens plan. Drie jaar
later werd mijn jongste broer geboren.
Gedurende mijn eerste acht of tien of twaalf jaren was ik zeer aan mijn
moeder gehecht. Ik heb moeite om te zien, wanneer mijn eerste opstand
begonnen is. In ieder geval heb ik toen ik klein was, gezegd 'Ik wil
moeder worden'. Ik herinner mij dat niet, maar ik geloof het, het drukt
wel uit hoe ik heel vroeger tegen mijn moeder opzag; het is me vaak
verteld, vertederd, maar ook als 'ben je vergeten wat je vroeger wou' als
ik later meer maatschappelijke beroepswensen uitte. Ik liep weg van
huis toen ik acht jaar was, zo onrechtvaardig vond ik die dag mijn
moeder. Maar toen ik 18 was, heb ik haar voor haar 40ste verjaardag
nog een liefhebbend en bewonderend gedicht geschreven, dat zij kort-
geleden aan mij 'terug' gaf, zij had het als iets kostbaars bewaard. Ik
meende wat er in stond terwijl ik het schreef, maar toch had ik ook
daarin alles verzameld, wat ik in mij had aan gevoelens, die zij fijn vond.
Daarnaast was de strijd tussen ons allang begonnen.
 |
 |
 |
 |