De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
39
...Niet goedschiks
dan kwaadschiks...
PLICHT TOT LEVEN GEVEN
Voor de eerste keer heb ik meegedaan aan een demonstratie, nee, eigen-
lijk niet voor het eerst, toen, met de Vietnamdemonstratie heb ik met
mijn kinderen meegelopen, maar deze keer was het heel iets anders, hier
kon ik echt iets doen, namelijk door de kreten en leuzen die geroepen
werden mijzelf bevrijden van een groot stuk verdriet, een groot onrecht
me overkomen door de vanzelfsprekendheid dat de man alles te beslis-
sen heeft en ik niets, dat ik een soort, ja weet ik veel, was, dat alles
maar diende te aanvaarden en te ondergaan, daar ik toch zelf in gebreke
was gebleven tijdig maatregelen te nemen ter voorkoming van een zwan-
gerschap.
Nu moet ik wel iets van mezelf vertellen om te voorkomen dat ik er nog
weer een schepje bovenop zou krijgen. Ik durf dit nu wel te doen omdat
dit toch wel anoniem geplaatst wordt. Na een huwelijk van 15 jaar was
ik tot het besluit gekomen dat het voor de vier kinderen (jongens) en
mijzelf beter was te scheiden. Ik kreeg na een jaar een nieuwe relatie en
die man wilde graag een kind van hem erbij hebben, kon ik inkomen.
Het kind is er gekomen, gelukkig gezond van lijf en geest, ik was toen
38. Na de zware en langdurige bevalling belde ik meteen de NVSH, ik
wilde meteen aan de pil, maar ik moest wachten tot ik mijn eerste
menstruatie zou krijgen, want dan kon ik pas met de pil beginnen. Door
de onwetendheid van mijn man (zoiets bestaat echt nog! ) en zijn sek-
suele nood plus mijn lichamelijke toestand, die mij niet in staat stelde
tegenstand te bieden, had ik gemeenschap en raakte meteen in verwach-
ting. Stel je zoiets rampzaligs even voor: vijf kinderen in de leeftijd van
16 tot 0, geen bijstand, was me afgenomen, omdat ik een vriend had,
geen alimentatie omdat mijn eerste man jaloers was plus een minimum-
loon van f 125,- per week!
Ik was radeloos en ben meteen naar mijn huisarts gestapt. Maar hij liet
me in de kou staan. Na de urineproef bevestigde hij mijn vermoeden, ik
smeekte hem om mij te helpen maar kreeg nul op het rekest. Ik kon
gaan, ik wist niet wat te doen, van de morning after pil was nog niets
bekend (gelukkig hoorde ik dit pas geleden want ik liep met een enorm
schuldgevoel rond). Om kort te zijn, ik kreeg een mongoliede kind met
een beschadigd hartje, een stoornis in de ontwikkeling van het onder-
lichaam, enfin, ze is vier maanden in leven gehouden in het ziekenhuis,
waar ik elke dag verwacht werd te komen en een paar uur bij haar te
zitten om te zien hoe ze lijden moest, met zuurstofkappen en kunst-
matige voeding. Hoe ik dat aanwezig zijn moest realiseren was mijn
zaak, de baby die inmiddels 9 maanden was meeslepen of hem thuis-
laten, met de angst in je lijf bij je zieke kind zitten en bedenken dat hij
uit bed zou kunnen vallen, hij was alleen thuis, of hem in bed vastbin-
den en god bidden dat hij niet gestikt in zijn tuigje zou zijn als ik
thuiskwam. Waar was toen die dokter van wie ik zonodig deze zwanger-
schap moest doorstaan, waar bleef mijn vriend, die zich zo schuldig
voelde dat hij alsmaar tegen mij schreeuwde? Nee, tot het bittere einde
heb ik het alleen moeten redden. Mijn moeder hielp mij niet, ze vond
mij een hoer, dat kwam er ook nog bij. . .
Mijn kind is na een doodsstrijd van 32 uur gestorven, maar ik heb haar
nooit kunnen vergeten, dat zij zo moest lijden door het idee dat alle
leven beschermd moet worden, en het mijne dan? En dat van mijn
 |
 |
 |
 |