De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
40
andere kinderen, wij bleven totaal ontwricht achter en geen man heeft
ons hulp geboden. Daarom vind ik de stelling van het vrouwenhuis zo
goed. Nee, niet alleen goed, zelfs een noodzaak, de vrouwen bewust te
maken dat zij voor zichzelf moeten zorgen, hen de verantwoordelijk-
heid voor eigen lichaam bij te brengen, voor zichzelf op te komen, pas
als de vrouw zich dit alles eigen heeft gemaakt is er de mogelijkheid
weer met mannen samen te leven, te werken en gelukkig te zijn, voor
mij is dit alles een beetje te laat gekomen, maar gelukkig ben ik dat het
feminisme en alles wat het losmaakt, nu zo'n sprong vooruit maakt. En
ik zou elke vrouwen elk meisje willen toeroepen maak er gebruik van,
word zelfstandig en zelfbewust, dan is een heleboel verdriet niet meer
nodig. Leer op je eigen benen te staan, en beslis zelf over eigen lichaam
en geest, pas dan ben je een volwaardig mens.
STEUN ALLE AKTIES TER BEVRIJDING VAN DE VROUW!
MEDIESE MISLEIDING
Ik kwam bij mijn huisarts terecht omdat ik een week over tijd was en
bang was in verwachting te zijn. Ik kreeg twee pillen van hem mee naar
huis om achtereenvolgens in te nemen en daarna zou ik ongesteld moe-
ten worden. Na twee weken zat ik weer bij de huisarts omdat ik zeker-
heid wilde hebben en de pillen hun werking niet hadden gedaan. Er zou
een urineproef worden gedaan waarvan de uitslag enige weken later
negatief bleek te zijn. Voor alle zekerheid kwam er nog een urineproef
en deze uitslag was ook negatief. Mijn huisarts stuurde me door naar
een vrouwenarts, na een inwendig onderzoek te hebben gedaan omdat
hij ook niet wist wat er nu eigenlijk aan de hand was.
Toen ik op de afspraak met de vrouwenarts (mnl) kwam - er waren
inmiddels al weer 14 dagen verstreken, omdat hij een zeer drukke prak-
tijk had - verzekerde hij mij dat ik niet in verwachting was. Ik kreeg
pillen voor een maand, die de menstruatie zouden opwekken en kon
weer gaan.
Ik was enigszins gerustgesteld en ging met een prettig gevoel op vakan-
tie. Een maand lang slikte ik elke dag braaf mijn pil. Tijdens deze
vakantie heb ik nog een paar maal de fantasie gehad wel in verwachting
te zijn. Dan dacht ik dat mijn buik dikker was, dat mijn borsten groter
waren geworden, en ik kon zelfs misselijk worden, maar de volgende
dag was daar niets meer van over en was ik verschrikkelijk blij niet in
verwachting te zijn.
Nadat ik was teruggekomen moest ik voor kontrole een nieuwe afspraak
maken met de vrouwenarts. Hij onderzocht mij weer inwendig en ik zag
hem een zeer bedenkelijk gezicht trekken. Hij zei alleen maar dat hij
nog eens een urineproef wilde doen omdat hij er niet zeker van was.
Veertien dagen later kreeg ik de uitslag te horen. Deze was positief.
Ik was dus in verwachting. Ik kreeg een kind wat ik niet wilde.
Ik was zo in paniek en zo verdrietig dat ik tot niets in staat was en niets
ging ondernemen. Onder zeer veel aandringen van mijn vriend van des-
tijds ben ik naar mogelijkheden gaan zoeken om nog binnen twee
weken een abortus te krijgen, want hoewel ik niet precies wist hoe lang
ik in verwachting was, kon ik wel nagaan dat het zeer snel moest gebeu-
ren.
De psycholoog waar ik naar toe was gegaan liet me een psychologiese
test doen en vertelde me dat ik het kind maar moest aksepteren en er
nog maar eens over na moest denken. Ik kon eventueel in een groep
komen om er aan te werken. Hiermee was ik niet geholpen, hoe hulpe-
loos ik me ook voelde. Later kreeg ik nog de uitslag van de test, waaruit
was gebleken dat ik een abortus zeer moeilijk zou verwerken en het me
 |
 |
 |
 |