De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
44
GODS VINGER
Toen ik eenentwintig was en niet meer door de kinderpolitie terug
gehaald kon worden, waar ze me thuis altijd mee gedreigd hadden,
wilde ik op kamers wonen. Trouwen wilde ik voorlopig nog niet en kind
blijven kon ik niet meer.
Toen ik een kamer gevonden had waar ik pas over drie maanden in kon,
brak de ellende pas goed los. Mijn moeder vond het een publiekelijke
schande dat haar dochter het thuis niet meer naar haar zin had.
Huilend van ellende en onbegrip passeerden we elkaar in huis.
Tenslotte wou ik haar ook niet zo'n verdriet doen, maar ze snapte
gewoon niet wat mij dreef.
Door een ontzettend stom ongeluk brak ik mijn arm nogal gekompli-
ceerd en ik was zes maanden lang aan haar hulp overgeleverd, mijn rits
van achteren dichtdoend, zei ze stralend 'Nu moet ik je weer helemaal
verzorgen. Dit is Gods vinger'.
NA DE OVERGANG
met pijn zie ik vaak
mijn moeder gaan
haar stap die naar het sjouwen
van duizenden boodschappen
ging staan
haar rug die zich nog steeds
over de kinderen buigt
de vingers gekromd rond ontelbare
kopjes en glazen. . .
ze hebben dezelfde kleren aan
en dragen dezelfde kapsels
(van 20 jaar terug toen ze daar immers
geen geld en geen tijd voor hadden! )
ze zijn helemaal buiten
de tijd gaan staan
maar mijn kind ziet verrukt wéér een oma
OPGEDRONGEN MOEDERSCHAP
Dat is waarvan ik nu de konsekwenties onder ogen moet zien, dat is
waar ik dag en nacht mee worstel, dat is wat mij zo uitput, dat ik bijna
geen energie meer overheb om gewoon in leven te blijven. Ik heb zes
kinderen gebaard, de vijf jongens hebben het overleefd, het meisje niet.
De laatste twee kinderen heb ik echt niet gewild maar van 'de maat-
schappij' moest ik ze toch krijgen, van een abortus was geen sprake.
Drie jongens staan op eigen benen, ach wat heet, als ze in moeilijkheden
zijn, moet ik het toch weer opknappen. Ik heb een minimaal inkomen
voor mezelf en mijn twee jongste kinderen. Twee van mijn oudere
zoons zijn toch nog minderjarig en op een gegeven moment kwamen zij
allebei weer thuis. Vele moeizame gangen naar loketten om geld voor
het onderhoud van deze jonge volwassenen. leverden de antwoorden: 'U
bent de moeder'. 'U bent voogdes, dus u bent verantwoordelijk en
onderhoudsplichtig', maar aan geld om hen te onderhouden, kreeg ik
voor de ene zoon f 23,- in de maand en voor de andere niks (want 3 of
4 kinderen blijft voor de 'Bijstandsnorm' gelijk). De twee vaders zijn in
mijn verhaal de grote afwezigen, ach eigenlijk zijn zij door de 'maat-
schappij' nooit ter verantwoording geroepen. Vrouwen uit het Vrou-
 |
 |
 |
 |