De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
43
agressie die de kinderen de hele dag opsparen door alsmaar in die
banken te moeten zitten op te vangen en in goede banen te leiden,
zodat ze de volgende dag weer als gehoorzame burgertjes op school
verschijnen. Wat er nou precies op school gebeurde ging tot voor kort
grotendeels buiten de moeders om. De verantwoordelijkheid daarvoor
berustte dan ook nauwelijks bij haar.
Daarin komt nu verandering.
Op de eerste plaats is er een soort algemene opvatting ontstaan dat
kinderen meer vrijheid moeten hebben om zich te ontplooien. Maar
natuurlijk wel onder leiding van een leerkracht. Dat is op zichzelf al een
beetje vreemd. Echte vrijheid kunnen kinderen natuurlijk pas krijgen als
ze erkend worden als zelfstandige wezens die heel goed in staat zijn om
zichzelf en elkaar op te voeden. Maar goed, misschien zou er nog iets
van kunnen lukken als zo ongeveer twaalf tot vijftien kinderen konden
beschikken over één leerkracht. Maar daarvoor is geen geld beschikbaar
(wel voor raketten en oorlogsschepen). Om toch maar iets van die
'onderwijsvernieuwende' ideeën uit te voeren moet er dus gebruik ge-
maakt kunnen worden van gratis arbeidskrachten. En wie zouden dat
anders moeten zijn dan de moeders. Het heet wel ouderparticipatie
maar de vaders zijn ook hier weer dankzij of ondanks zichzelf de grote
afwezigen. Tegelijkertijd is van linkse zijde de behoefte ontstaan de
zogenaamde 'kansarme' kinderen meer kansen te geven. (Kansen waar-
op blijft altijd een beetje onduidelijk. Als het erom gaat ieder kind even
veel kans te geven om op de maatschappelijke ladder zoals die nu is een
plaatsje te bemachtigen, dan hoeft dat van mij niet zo. Dan zou er
namelijk nog evenveel ongelijkheid bestaan)
Wil je kansarme kinderen echt extra aandacht geven, dan moet ook het
milieu waaruit het kind komt mee aangepakt worden. Anders doet de
school het voor niets. Ook hier wordt weer de moeder bedoeld. De
moeder moet het kind voorlezen; anders heeft het later taalproblemen.
Moeder moet zorgen voor aandacht, warmte en een rustig plekje voor
het huiswerk en als het even kan moet moeder ook huiswerk overhoren.
In beide gevallen houdt het voor moeders in dat zij zich moeten gaan
verdiepen in de school van hun kinderen, dat zij er weer een extra
portie schuldgevoel bij krijgen als er iets misgaat. Dat zij hun eigen tijd
gaan doorbrengen op de school van hun kinderen. Voor de kinderen is
dat verschrikkelijk. 24 uur per dag een persoon om je heen die je
bestaan regelt en kontroleert!
Maar voor moeders is het minstens zo verschrikkelijk. In het begin lijkt
het nog wel leuk; het is weer eens iets anders dan die dagelijkse sleur.
En het lijkt even of je echt onmisbaar bent. Maar dan blijkt toch dat het
maar weer om een restverwerking gaat. Dat wat je als moeder te ver-
tellen hebt nooit het belangrijkst is. Wat het belangrijkst is staat in
boekjes waar jezelf niets van begrijpt. En die ook ver van je bed staan.
En je gaat je steeds stommer voelen. Je kunt dan nog een cursus 'ouders
op herhaling' volgen, maar de kinderen leren sneller. En als je aan die
ouderparticipatie niet mee doet, krijg je weer schuldgevoel. Je voelt je
stom of schuldig, of schuldig omdat je zo stom bent. En zo zijn al die
moeders maar bezig om zichzelf af te breken, om hun kinderen op te
bouwen. Terwijl op die manier natuurlijk alleen maar dezelfde mannen
en vrouwen van nu voor de toekomst worden gemaakt. Wat slecht is
voor de moeder kan gewoon niet goed zijn voor het kind.
 |
 |
 |
 |