De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
41
afgeraden werd.
Daarna ben ik naar de NVSH gegaan. Daar bleek dat ik 15 à 16 weken
zwanger was en er geen abortus meer mogelijk was. Mijn laatste stukje
hoop was vervlogen. Teneergeslagen en verdrietig ging ik naar huis. Ik
moest verdere hoop maar opgeven en aksepteren dat ik een kind ver-
wachtte.
In die tijd werkte ik in hetzelfde ziekenhuis waar ik onder behandeling
van de vrouwenarts was geweest. Ik had met een kollega zitten praten
over mijn situatie en verteld wat voor pillen ik had gehad. Toen ze me
later vertelde dat de pillen die ik had gehad een totaal andere werking
hadden dan me verteld was - ze wekten de menstruatie niet op maar
hielden juist de vrucht vast - schrok ik wel en werd ik ontzettend
kwaad, maar wat kon ik daar verder nog mee doen?
Later, veel later kwam ik tot de ontdekking dat ik best een proces had
kunnen beginnen, maar ik zat zo in de moeilijkheden, dat ik daar niet
aan gedacht heb.
Ik ben verhuisd naar Amsterdam, ben getrouwd en twee maanden later
kwam mijn kind - het was een mooi kind alleen kon ik nog steeds niet
geloven dat ik daardoor moeder geworden was want zo voelde ik het
niet.
Na vier jaar huwelijk ben ik gescheiden omdat het niet meer ging. In die
vier jaar voelde ik me totaal afhankelijk van mijn man. Hij studeerde, hij
wist alles beter, ik was dom, ik was een trut, bovendien had ik van hem
een boekje gekregen over anti-autoritaire opvoeding, wat ik maar eens
moest lezen, want zo wilde mijn man mijn zoontje opvoeden. Het klikte
niet bij me en nu voel ik het zo dat ik mijn kind niet kan opvoeden
zoals het in boekjes beschreven staat, maar zoals mijn gevoel het mij
ingeeft.
Ik ben nu anderhalf jaar gescheiden en heb m'n zelfvertrouwen weer
gekregen en daardoor ben ik me deze tijd pas bewust geworden van het
feit dat ik een kind heb van vijf jaar, waar ik me prettig bij voel en dat
zich prettig bij mij voelt.
 |
 |
 |
 |