De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
45
wenhuis hebben mij bij stukjes en beetjes geholpen, zodat er wat mij en
die twee oudere zonen betreft een draaglijker situatie is ontstaan. En zo
zit ik dan nu nog met twee kinderen thuis en ik ben aan het eind van
mijn latijn.
Vroeger was het heel gewoon, dat als de vrouw voldaan had aan haar
'roeping' alles te geven wat er maar te geven was totdat er niets meer
voor haarzelf overbleef, ze toch tevreden was want zij had de hoogste
plicht vervuld, nl. het menselijk ras in stand houden, ze sloot haar ogen
en verdween in het niets. Maar ik wil niet ten ondergaan aan de instand-
houding van het leven, dat vind ik zo tegenstrijdig en absurd, daar kom
ik tegen in opstand en dus probeer ik nu met het beetje kracht wat er
nog over is, mijzelf te bevrijden van een verstikkende last. Maar denk
niet dat je dat straffeloos kunt doen. De tegenstrijdige gevoelens die
tevoorschijn komen bestormen je met een kracht die je naar lucht doet
happen. Als ik niet van mijn kinderen zou houden was het geen pro-
bleem. Maar ik houd juist zo verschrikkelijk veel van ze. Ik wilde ze niet
krijgen omdat ik wist dat ik ze niets meer te bieden heb, ze hebben
recht op een goed leven, op een fijn huis, op een vrolijke moeder, die
zin heeft om van alles te doen. Ze hebben er recht op om die talenten
die ze hebben te kunnen ontwikkelen en dat alles kan ik ze, in de
situatie waarin ik verkeer niet geven. En de huidige maatschappij dwingt
mij om een beslissing te nemen, die ik afgrijselijk vind, die ik ook als
een verraad beschouw aan mijn diepste zelf, nl. afstand te doen van
mijn kinderen, een tehuis, pleeggezin of iets dergelijks te vinden.
Er is geen alternatief, als ik het niet doe gaan we alle 3 ten onder. Maar
het ergste vind ik dat ik in de maatschappij geen begrip ontmoet.
Toen ik alles op een hulpverlenend bureau had verteld, bemerkte ik tot
mijn grote ontsteltenis dat ze me niet begrepen, en dat ik nog eens en
nog eens moest zeggen, dat ik dit wil omdat ik zo van mijn kinderen
hou. Dat mij nu juist de woorden van Minister van Agt door het hoofd
razen: 'Gij zijt de behoedster van het leven, dat moogt ge niet termine-
ren'. Dat ik in mijzelf zo'n strijd moet voeren, dat ik mezelf steeds weer
voel afglijden naar een gevoel van machteloosheid, dat ik vind dat. ik
gefaald heb. . . Ach dit alles maakt me zo moe en toch zat ik deze strijd
alleen moeten voeren.
Ik merk dat mij nu hulp onthouden wordt, omdat ik ook over mijzelf
spreek, dat ik nu eindelijk ook eens voor mezelf durf op te komen, en
zij geven mij het gevoel dat ik eigenlijk een slechte moeder ben...
PORTRET
Mijn moeder vertelde vaak en leuk over de tijd dat ze nog niet getrouwd
was. Als winkelmeisje bij V&D was ze begonnen en opgeklommen tot.
cheffin-inkoopster.Ze had dan ook haar verdere leven een chauvinisties
zwak voor V&D.
Achteraf bezien was het een hele prestatie voor een vrouw in die tijd,
zich te kunnen handhaven in zo'n mannenzakenwereld.
In haar vrije tijd had ze veel plezier met haar collega-vriendinnen. Jaren
later, bij een of andere trouwpartij besloten ze ieder jaar een reünie te
houden, wat ze nakwamen.
Mijn moeder trouwde laat, zoals dat heet, ze was al over de dertig. Ze
vertelde vaak dat haar 'grote liefde' haar in de steek had gelaten, omdat
ze van mindere stand zou zijn geweest. Mijn vader zag ze denk ik als een
laatste kans op het huwelijk. Ze kwam als een soort heilige in zijn leven.
Ze bracht hem - mijn vader was een afvallige boemelaar - weer op het
goede pad en wist hem zelfs weer praktiserend katholiek te maken.
Volgens haar zeggen prezen kennissen hem om zijn gelukkig vinden van
 |
 |
 |
 |