BRIEVEN VAN CALAMITY JANE AAN HAAR DOCHTER
©Shameless hussy press, 1976
©Nederl. vertaling Feministiese uitg. De Bonte Was 1977
11
kijken. Ze komen er wel achter dat je in deze oude
wereld ook kan leven zonder liefde of zonder iets
als een thuis. Dit is mijn laatste brief in dit album
totdat ik weer in dit land terugben wat misschien
wel nooit gebeurt. Dag tot dan.
30 Mei
Billings
O Janey wat vreselijk om weer hier te zijn. Waarom
kon ik niet bij jou en Vader Jim blijven? Waarom
heeft hij me niet gevraagd of ik bleef? Ik heb zo
gehoopt dat hij dat zou doen maar liefje je moeder
past helemaal niet in een huis als dat van jullie -
wat kan er anders mis zijn? Ik heb het daar zo
heerlijk gehad. Waarom kan ik nou nooit eens
iemand worden die iets waard is? Ik eindig op mijn
oude dag vast nog in het armenhuis. Ik ben zo ont-
moedigd. Eén troost, ik zal altijd weten dat het
goed met je gaat en ik dank God voor je Vader Jim.
Ik heb hem $ 10000 gegeven voor je opvoeding. Ik
kan nog wel meer uit die oude goktent halen als
het Geluk me weer meezit. Op straat kwam ik
Abbot tegen. Hij vroeg me geld voor een maaltijd.
Ik heb hem mijn laatste 50 cent gegeven. Mijn por-
temonnee zag er zo leeg uit terwijl er toch nog
maar zo kort geleden duizendjes in zaten die ik
rondgestrooid heb. Abbot heeft me een baantje in
Deadwood beloofd dus ga ik binnenkort weer op
weg daarnaartoe. Nooit zal ik dat feest vergeten en
zal altijd aan je blijven denken zoals ik de eerste
glimp van je zag die dag dat je Vader Jim je binnen-
riep om te komen kennismaken en toen je me
vroeg waarom ik moest huilen en ik je vertelde dat
je me zo aan een klein meisje deed denken dat ik
ooit gekend had en ik vertelde je hoe ze op een
grote boot was weggevaren en nooit bij mij was
teruggekomen en jij zei: 'mijn Vader Jim en ik
varen ook heel vaak op grote boten over de oceaan.
Een keertje zijn Mammie Ross en ik met hem mee-
gegaan naar Singapore, dat ligt in China weet je en
we hebben Amerikaans goud aan de bedelende
kinderen gegeven de arme hongerlijdertjes. Hun
kleren waren een en al vodden en ik kon hun
ribben tellen en hun handen leken net vogelklauw-
tjes en ze keken precies als dat uitgehongerde katje
dat de matrozen van Vader Jim op het tussendek
hebben gevonden. Ik kon die avond helemaal niet
eten. Ik was misselijk want hun ogen waren eruit
gestoken.'
Toen heeft je Vader Jim ons alleen gelaten, weet je
nog Janey en je hebt me verteld over de vrouwen
op je Vaders schip en je ginnegapte over de manier
waarop ze naar hem lonkten. O, wat was je toen
grappig en toen ik vroeg waar je moeder was en Jij
 |
 |
 |
 |