MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
102
Getuige 1: Guinea
Vanaf de muur, die de plek waar wij woonden omringde, kon je de grote baden zien waar de
vrouwen en mannen zich kwamen wassen. Van daaruit heb ik ook op een dag met eigen ogen
gezien hoe die barbaarse verminking die excisie genoemd wordt werd toegebracht, waar de
vrouwen van mijn land tussen de 10 en 12 jaar - dus een jaar voor hun puberteit begint - het
slachtoffer van worden. F. werd languit op de kiezelstenen gelegd. Er stonden zes vrouwen om
haar heen: de oudste, die ook de operatie zou verrichten, behoorde tot haar familie. F. werd door
de andere vrouwen stevig vastgehouden. Zij hielden haar benen ver uiteengespreid en drukten
haar uit alle macht tegen de grond, omdat het lichaam van F. krampachtig schokte om onder hun
greep vandaan te komen.
De ingreep werd zonder verdoving uitgevoerd. Op hygiëne werd niet gelet, er werden geen
voorzorgsmaatregelen genomen. De oude vrouw stootte met een fles waarvan de hals was
afgebroken hard op F. in en sneed zo het bovenste gedeelte van de geslachtsorganen van mijn
vriendin open om een zo groot mogelijke snede te krijgen, want een 'onvolledige verwijdering of
uitsnijding geeft niet voldoende garantie tegen losbandigheid van meisjes'. Het dikke, botte glas
van de fles sneed niet diep genoeg in de geslachtsdelen van mijn vriendin en de handeling moest
verscheidene malen herhaald worden. Mijn vriendin bloedde, ze gilde het uit, de gebeden die
werden aangeheven konden haar gillen niet overstemmen. Toen haar clitoris werd weggerukt,
schreeuwden de vrouwen van vreugde, dwongen haar ondanks de stromen bloed op te staan om
het dorp rond te gaan. En daar ging ze, moeilijk lopend, gekleed in een witte lendendoek, met haar
borsten bloot. Vóór deze operatie verschijnen vrouwen nooit met een ontbloot bovenlijf in het
openbaar.
Achter haar liepen een stuk of tien vrouwen, jonge en niet meer zo jonge. Ze zongen en maakten
muziek op een instrument gemaakt van ringen van kalebassen. Zo vertelden ze het hele dorp dat
mijn vriendin nu huwbaar was. In Guinea komt het maar zelden voor dat een man een vrouw
trouwt die niet op deze manier besneden is en die geen maagd meer is.
Het duurt twee of drie weken voor de wond is geheeld. Het doet ontzettend veel pijn. Mijn vriendin
gilde het uit wanneer ze moest plassen. Om de pijn te verlichten droeg ze een kannetje water bij
zich dat ze over zich heen goot als ze urineerde. Gelukkig kreeg ze geen komplikaties, het gebeurt
vaak genoeg dat zich infekties of pijnlijke bijverschijnselen voordoen, omdat per ongeluk ook de
urineleider of het perineum wordt doorgesneden. Sommige van mijn vriendinnen kregen een ge-
zwel op de plek waar de zenuw van de clitoris was doorgesneden. Hierdoor ontstaan felle, ste-
kende pijnen zoals die ook optreden bij geamputeerde ledematen.
In mijn land worden vandaag de dag 85% van de vrouwen besneden, en men zegt van Guinea dat
het een vooruitstrevend land is.
Clitoridectomie wordt toegepast in Noord- en Zuid-Jemen, Saoedi-Arabië, Ethiopië, Soedan,
Egypte, Irak, Jordanië, Syrië, Ivoorkust, bij de Dogon in Nigeria, de Mendingo in Mali, de Tokoleu
in het noorden van Senegal en bij de Peul (Fulbe), alsmede bij vele andere stammen in Afrika.
Hieraan wil ik toevoegen dat dit soort barbaarse verminking in sommige landen nog niet genoeg
schijnt te zijn, want daar moet de vrouw ook nog dichtgenaaid worden om haar op die manier haar
eigen lichaam helemaal te ontnemen. Wanneer een gedeelte van de grote schaamlippen dan is
weggesneden - zonder verdoving - worden ze vastgehecht met een soort spelden of pinnen. Zo
groeien ze aan elkaar vast; er wordt slechts een kleine opening gelaten voor bloed en urine. Een
vrouw moet zich dan, wanneer ze gaat trouwen, vóór haar huwelijksnacht laten opensnijden met
een scheermesje. Een man kan zijn vrouw bovendien altijd weer dicht laten naaien als hij voor-
nemens is een tijd weg te gaan.
Ik vraag vrouwen hierbij solidair te zijn en mee te helpen erkenning te verkrijgen voor haar men-
selijke waardigheid, een waardigheid die absoluut ontkend wordt zolang men vrouwen hun eigen
lichaam en ziel afneemt. Ik vraag vrouwen hierbij solidair te zijn om een einde te kunnen maken
aan patriarchale onderdrukking en geweld, geweld dat gebaseerd is op angst en haat jegens ons
lichaam. Ik vraag vrouwen hierbij solidair te zijn om een einde te kunnen maken aan deze
barbaarse verminkingen.
 |
 |
 |
 |