MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
104
bijvoorbeeld een speciaal buro voor moeilijke vrouwen geopend. Hier wordt therapie gegeven,
maar naar mijn mening is het een soort therapie waarmee je levensgrote schuldgevoelens krijgt
opgelegd. Alles kan - je mag breien, je mag kraaltjes rijgen. Maar waar denk je dat dit toe leidt? Je
wordt in een positie geplaatst waarin je alleen kunt ontvangen. Dit soort. therapie legt je onont-
koombare gevoelens van schuld op, en maakt dat je je ellendig voelt! Dit soort therapie wordt
gebruikt als het rietje waarmee op school geslagen werd om je te laten gehoorzamen. Al de
bescherming die het lijkt te bieden, je wordt er koud van. De onderdrukking van dit soort speciale
diensten komt nergens aan de oppervlakte. De geboden veiligheid is niets dan een spookver-
schijning waar doorheen slavernij en de schandalige omstandigheden die daarmee gepaard gaan
zichtbaar worden.
HET MARTELEN VAN VROUWEN VOOR POLITIEKE
DOELEINDEN
We hebben al gesteld dat geweld tegen vrouwen in het algemeen een politiek doel heeft, n.l.
handhaving van het seksisme. In de volgende getuigenis, die uit Korea afkomstig is, worden aan-
randing en marteling echter gebruikt voor konkretere politieke doeleinden. Mannen worden
natuurlijk om dezelfde redenen gemarteld, maar in het geval van vrouwen spreekt ook de faktor
dat deze vrouwen door mannen gemarteld worden - wat een extra onderdrukkende werking heeft,
omdat deze vrouwen de hulpeloze prooi zijn van het seksistiese sadisme van de mannen die hen
gevangen houden.
Getuige I: Korea
Ik ben Zuidkoreaanse van de tweede generatie. Ik ben in Japan geboren en woon daar nu ook. Ik
heet Kwon Mal-Ja, ben 26 jaar oud en ben tweedejaars studente aan de universiteit van Seoel.
Vorige zomer, toen ik in Korea studeerde, werd ik naar het buro van de Koreaanse geheime politie
gebracht en ben daar seksueel mishandeld. Door deze onverdragelijke ervaring is alle hoop die ik
voor de toekomst had voorgoed de bodem ingeslagen. Ik besloot in Korea te gaan studeren omdat
ik de taal van mijn vaderland niet kende en ook niet op de hoogte was van het leven daar. Ik wilde
leven als een Koreaanse vrouw, die trots is op de erfenis van het Koreaanse volk. In maart 1974
vertrok ik naar Zuid-Korea. Het leven aan de universiteit was heel plezierig. Ik deed echt mijn best
om de Koreaanse levensgewoonten te leren kennen en probeerde daarom bevriend te raken met
zoveel mogelijk Koreaanse studenten zodat ik ook bij Koreaanse families thuis zou kunnen ko-
men. Op een dag werd ik door een agent van de Koreaanse CIA opgepakt en naar het buro
gebracht. Het kwam zo onverwachts. Ik kan me die dag nog goed herinneren - het was 5 augustus
1975, ongeveer half twaalf 's ochtends. Ik was alleen in mijn kamer en zat een boek te lezen. Mijn
vriendin, die bij me op de kamer woonde, was naar kollege gegaan. Opeens kwam een man heel
onverwachts mijn kamer binnen en vroeg me met hem mee te gaan, nadat hij zich gelegitimeerd
had als agent van de KCIA. Hij was het soort man dat de koude rillingen over je rug doet lopen als
je alleen maar naar hem kijkt. Buiten stond een auto geparkeerd met nog een man, die er al even
angstaanjagend uitzag. Ik werd naar een huis met twee verdiepingen gebracht dichtbij het hoofd-
kwartier van de geheime politie in Namsang. Het huis zag er uit als elk ander gewoon huis. Ik was
erg zenuwachtig en vroeg me angstig af wat er zou gebeuren.
Na de lunch begonnen een aantal mannen me op angstwekkende toon te verhoren. De eerste
vraag die ze me stelden luidde: 'Weet je waarom je hierheen gebracht bent? ' Ik zei: 'Nee'. Een
van de mannen drong aan dat ik dat heus wel wist, en hij zei: 'Wedden dat je het wel weet. Denk
maar eens na! ' Weer ontkende ik. Een paar minuten lang werd diezelfde vraag telkens herhaald
en bleef ik ontkennend antwoorden. Mijn ondervragers dreigden toen: 'Je weet waar je hier bent.
 |
 |
 |
 |