MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
107
pannen, is het mogelijk dat je in de gevangenis belandt en behandeld wordt als een politiek
gevangene. Je laat merken dat je het niet eens bent met de wijze waarop kinderen op school goed
onderwijs wordt onthouden doordat er geen leermiddelen zijn en je kunt als politieke gevangene in
de cel belanden. Zodoende, afhankelijk van de graad van ontwikkeling in de diverse landen,
belanden vrouwen, die strijden voor een niet-politieke zaak uiteindelijk in een zeer politieke en
moeilijke situatie. Dit is de achtergrond van de verslagen die jullie nu zullen horen.
Getuige I: Iran (Perzië)
Het fascistiese regiem van Iran, waarvan de Commissie voor Mensenrechten van de Verenigde
Naties heeft verklaard dat het na Brazilië de grootste zondaar is in het martelen van politiek
andersdenkenden, heeft het Jaar van de Vrouw aangegrepen om op grote schaal en zonder
kosten te sparen, weer eens een stunt uit te halen ten behoeve van de publieke opinie, teneinde
zijn ware, smerige gezicht te verbergen achter een gordijn van opschepperige propaganda.
Prinses Asjraf, de zuster van de sjah, was de vertegenwoordigster van het regiem tijdens de
internationale vrouwenkonferentie van de Verenigde Naties in Mexico-stad. Ze trad op als
spreekbuis van de Iraanse vrouwen, die volgens haar zeggen de hun toekomende vrijheid
verkregen hebben en aktief deelnemen aan het politieke en maatschappelijke leven in hun land.
Prinses Asjraf versierde, zoals gewoonlijk, haar schijnvertegenwoordiging met een gift van $ 2
miljoen, voor het onderzoeksprogramma dat op de konferentie is aangenomen.
De Sjah zelf beweert dat sinds hij het zg. 'witte revolutie'-plan heeft gelanceerd, algehele vrijheid
aan de vrouwen in Iran is verleend, doordat ze nu stemrecht hebben. De Sjah heeft een bevel uit-
gevaardigd dat iedere Iraanse vrouw verplicht is de Internationale Vrouwendag te vieren, echter
niet zoals in de rest van de wereld op 8 maart maar op 27 februari, de dag waarop zijn doorluch-
tige hoogheid de vrouwen bevrijd heeft verklaard.
In deze operette worden de Iraanse vrouwen vertegenwoordigd door de Organisatie van Iraanse
Vrouwen, alweer gepresideerd door prinses Asjraf, waarbij een potpourri van upperclas-dilet-
antisten in koor de lof zingen van zijne majesteit. In dit carnaval zoek je tevergeefs naar de geko-
zen vertegenwoordiging van de miljoenen werkende Iraanse vrouwen. De waarheid is dat onder
de bestaande diktatuur in Iran, het overgrote deel van de mensen in steden totaal verstoken is van
de meest elementaire vormen van politieke uitingsmogelijkheden, laat staan de vrouwen op het
platteland, zij zijn van vrijwel alles verstoken, ondanks de enorme oliewinsten en de brallerige
plannen om het alfabetisme uit te bannen. Volens de statistiese gegevens van de regering is 80%
van de Iraanse vrouwen analfabeet. Dit percentage ligt nog hoger – tot 96% - voor het platteland
en de dorpen.
Deze statistieken belichten de schrijnende positie van de Iraanse vrouwen en maken een leugen
van de wetten die de pretentie hebben vrouwen en haar gezinnen te beschermen. Onwetendheid
voortkomend uit puur analfabetisme, belet deze vrouwen gebruik te maken van deze wetten,
aangenomen dat de wet aan haar kant staat, wat niet het geval is. Ondanks de grootse plannen
en verklaringen van het regiem, ziet de werkelijkheid er anders uit; er bestaan fundamentele onge-
lijkheden tussen mannen en vrouwen in de wet, die niet herzien zijn. De man wordt beschouwd als
hoofd van het gezin, hij kan meer vrouwen trouwen en aan zijn getuigenis tweemaal zoveel
waarde toegekend bij elk geschil. De vrouw is een ondergeschikte en mag niet zonder
toestemming van haar echtgenoot reizen. Veel Perzen die dit door de CIA gesteunde, weinig
populaire regiem door krijgen, verzetten zich ertegen. In de afgelopen jaren heeft dit verzet de
beestachtigheid en de onderdrukking door het regiem verhoudingsgewijs doen toenemen.
Amnesty International's laatste jaarlijkse verslag schat dat er 25.000 tot 100.000 politieke
gevangenen in Iran zijn, waaronder 4000 vrouwen. De meeste zijn of worden blootgesteld aan
mishandelingen en martelingen zoals slaan, zweepslagen, brandwonden door sigaretten,
langzaam roosteren op elektriese grillen, shockbehandeling op de genitaliën, uittrekken van
nagels, verkrachting en mishandeling van kinderen in aanwezigheid van de gevangen moeders.
Het is ook de gewoonte om de vrouwen te verkrachten wanneer de man gevangen genomen
wordt en wel in zijn aanwezigheid, met als psychologies doel zijn weerstand te ondermijnen.
 |
 |
 |
 |