MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
97
Sonya Johnson (4 jaar): aangerand en geslagen, mogelijk gewurgd. Elf dagen voor haar lijk werd
gevonden en geïdentificeerd werd zij als vermist opgegeven. San Jose.
Diane David (36 jaar): geslagen, vastgebonden, een prop in haar mond en met een mes gestoken.
Achtergelaten in haar appartement in San Francisco.
Arlis Ferry (19 jaar): met een mes gestoken, gewurgd. Aangerand met altaarkaarsen in een kerk
op de campus van Stanford University. Haar lijk werd gevonden met het onderlichaam ontkleed.
Linda Faye Barber (24 jaar): doodgeslagen en geheel ontkleed achtergelaten bij het golfterrein
van de Castlewood Country Club.
Maude Burgess (83 jaar): geheel ontkleed en met uitgestrekte ledematen - haar armen en benen
met lakens vastgebonden - aangetroffen op haar eigen bed. Haar lijk werd pas na twee dagen
gevonden. Er was een sloop over haar hoofd heen getrokken. San Francisco.
Josephine de Caso (27 jaar): met een mes gestoken en geslagen. Gevonden op een verlaten
plek. Milpitas.
Darlene Davenport (16 jaar): ontkleed en doodgestoken. Achtergelaten op een parkeerterrein in
Oakland.
Susan Murphy (19 jaar): doodgeslagen in haar woonkamer in Oakland.
Debra Pera (19 jaar): leefde nog drie dagen nadat ze door haar vriend was gegeseld en geslagen.
San Francisco.
Rosie Lee Morris (32 jaar): in haar appartement in San Francisco doodgestoken. Haar lijk werd op
24 december gevonden, met het bovenlichaam ontbloot. Het publiek werd de moord bespaard tot
na kerstmis.
Door mannen wordt ons gezegd dat we niet zo'n ziekelijke belangstelling voor dit soort gruwel-
daden moeten hebben. Het wordt volkomen onbelangrijk genoemd om van 'de meest recente
aanranding en de meest recente moord op de hoogte te willen zijn'. De moord op of verminking
van een vrouw wordt immers niet zo belangrijk geacht dat men van een politieke gebeurtenis kan
spre-ken. Mannen mag je de schuld niet geven voor wat een aantal maniakken uitrichten.
Toch draagt juist die ontkenning van de politieke betekenis van dit soort terreur ertoe bij dat die
terreur blijft voortbestaan, dat wij zwak, kwetsbaar en bang worden gehouden. Dit zijn 20ste-
eeuwse heksenverbrandingen. De 'maniakken' ,die deze gruweldaden plegen brengen slechts de
logiese konsekwenties in praktijk van de haat jegens vrouwen waarvan onze hele kultuur door-
trokken is. Die haat is onlangs ook naar voren gekomen in een aantal pornografiese films waarvan
het hoogtepunt was dat op een gegeven moment een vrouw ook echt vermoord werd en in
stukken gesneden. Deze zgn. snufffilms worden nu nagemaakt; de advertenties voor een bepaal-
de film die nu in Amerika draait, vermelden dat het voor het publiek onmogelijk is om uit te maken
of de moord op een vrouw nu echt is of in scène gezet.
De vrouwen die in snufffilms worden gedood zijn naamloos. De namen van de vermoorde vrouwen
die hierboven zijn opgesomd zullen spoedig vergeten zijn. Toen zij begraven werden kwam nie-
mand op het idee om te protesteren of te demonstreren; er werden geen pamfletten uitgedeeld,
geen aktiegroepen of kommissies gevormd. Maar vandaag hebben we hen herdacht. En morgen
moeten we in aktie komen om femicide een halt toe te roepen!
Getuige 2: Verenigde Staten
Deze getuigenis is afgelegd in de vorm van een ongepubliceerd gedicht. Pat Barker heeft
Vrouwenmoord geschreven naar aanleiding van de moord op haar zuster door haar zwager, en zij
heeft het op het Tribunaal voorgelezen.
Het is een heel lang gedicht, daarom volgen hieronder een paar gedeelten.
Vrouwenmoord
Hallo, hallo dag Dood!
Hij was een kalme man
 |
 |
 |
 |