MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
109
krijgt, in Evine, zij zullen je wel aan het praten krijgen. Zij zijn verschrikkelijk. Je zult het wel zien.
We brengen je er vanavond naar toe.'
Ik wil een resolutie indienen tegen deze barbaarse folteringen (zie hoofdstuk Resoluties - Red.).
Getuige 3: Chili
In september 1973 vond er een militaire staatsgreep plaats, gesteund door de gegoede burgers,
geholpen en gefinancierd door de CIA en de multinationals. De militairen namen de macht in Chili
over. Ik hoorde bij degenen die vanaf het begin van de diktatuur tot aan juli 1975 gevangen zaten.
Politiek bewustzijn in Chili wordt onderdrukt door gevangenissen en martelingen en bedreiging
met de dood. Al in het begin van de diktatuur werden mannen en vrouwen gearresteerd, in provi-
soriese bewaringskampen gegooid en gelijk behandeld, het enige verschil lag in de manier waarop
het seksisme ook wordt gebruikt.
Gedurende de laatste 2,5 jaar heeft de junta zijn martelsystemen verfijnd en zijn manier van
gevangen nemen en sluipmoorden plegen geperfektioneerd. Er is een geheime politie in het leven
geroepen, de DINA, die onbeperkte macht heeft. Zij hebben de beschikking over een netwerk van
geheime gevangenissen en concentratiekampen in het hele land. Politieke onderdrukking in Chili
heeft twee stadia voor de slachtoffers. Ten eerste de geheime gevangenis waar de gevangenen in
groten getale op elkaar gepakt zitten en onderworpen worden aan verhoren en folteringen. Zij wor-
den daar dagen of maanden vastgehouden en velen komen er nooit meer uit. Het verblijf in zo'n
geheime gevangenis is een ontzettende vernedering en een barbaarse tijd van lichamelijke en
geestelijke kwellingen. Er worden bedreigingen geuit over kinderen om de gevangenen onder druk
te zetten, een methode die veel gebruikt wordt bij vrouwen. Vrouwelijke gevangenen zijn altijd
naakt als ze verhoord worden, hun kwetsbare lichamen zijn een makkelijk doelwit voor slagen en
seksuele agressie. Seksuele agressie is een veel gebruikt wapen tegen vrouwen en verkrachting
is slechts één van de uitingen. In Villa Grinaldy hebben ze een hond, speciaal getraind voor deze
manier van geweld tegen vrouwen. Er is geen rustperiode: dag en nacht bewerken de oppassers
en folteraars om beurten de gevangenen. Zwangere vrouwen krijgen dezelfde behandeling.
Eenzame opsluiting, afranselen, elektroshock, alles wordt gebruikt. Chemiese middelen die de
gedachten verwarren worden ook gebruikt tijdens verhoren om de wilskracht van de gevangenen
te breken, zodat ze aan hun folteraars zijn overgeleverd. Veel zwangere vrouwen krijgen miskra-
men; de sterkere vrouwen baren hun kinderen en houden ze bij zich in de gevangenis. Zij staan
grote angsten uit: onzekerheid over de toekomst van de kinderen binnen of buiten de gevangenis.
Tweede stadium: de gevangenen worden overgebracht naar een concentratiekamp of naar een
gewone gevangenis. Het enige concentratiekamp waar vrouwen worden toegelaten is Tres
Alamos in Santiago. Sinds december 1974 verblijven daar nooit minder dan 100 vrouwen. Het lot
van de vrouwen die in een gewone gevangenis zitten is prakties hetzelfde. De bewakers trachten
de gewone gevangenen door middel van leugens en bedrog op te hitsen tegen politieke gevan-
genen. De politieke gevangene ondergaat uiteindelijk een zogenaamd onderzoek en moet daarna
als een veroordeelde leven. Vrouwen worden vastgehouden als gijzelaars voor hun echtgenoten,
zoons en dochters, of de autoriteiten houden hun kinderen vast of dreigen dat te doen. De folte-
ringen, ondergaan door duizenden, worden vermenigvuldigd, omdat achter elke gevangene, het
gezin, vrienden, collega's en soms hun politieke kennissen staan. Vrouwen die het op zich nemen
de mensen bij te staan in de gevangenis hebben het zwaar te verduren, moeten eindeloos wach-
ten in wachtkamers en staan bloot aan beledigingen. Vaak zijn het die vrouwen, die het kontakt
onderhouden van de gevangene met de buitenwereld en ze materieel steunen in de periode van
hun gevangenschap. De vrouwen die verbonden zijn met politieke gevangenen hebben zich aan-
eengesloten om op die manier de gevangenen beter te kunnen helpen. De vrouwen die deze
dingen doen staan bloot aan onderdrukking en in vele gevallen belanden ze zelf ook in de
gevangenis als politieke gevangenen. De echtgenotes van politieke gevangenen raken meestal
hun baan kwijt en krijgen het financieel erg moeilijk. Voor de Chileense werkgevers is de vrouw
van een politieke gevangene gestigmatiseerd.
 |
 |
 |
 |