MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
31
gevangenis en gewelddadige verkrachting in psychiatriese inrichtingen. We hebben geen cijfers
en geen onderzoek. We hebben alleen onze eigen getuigenis als lesbiese vrouwen. Zelfs al zegt
de maatschappij dat we niet bestaan, we geloven dat we zelf de waarheid ondervinden.
Getuige 2: Engeland
Ik ben lid van de groep 'Wages Due Lesbians', een groep die zich autonoom organiseert als een
groep lesbiese vrouwen binnen de beweging voor huisvrouwenloon. Ik wil het er nu over hebben
hoe lesbiese vrouwen gescheiden worden van andere vrouwen. Veel mensen denken dat wij
helemaal geen vrouwen zijn. Er is 'ghettovorming', we worden er uit gepikt als een afzonderlijk
soort mensen, die op een afzonderlijke plaats thuis horen en die andere dingen doen. Maar omdat
we vrouwen zijn wordt van ons verwacht dat we vrouwenwerk doen en als we weigeren dat werk
te doen worden we aangevallen. Toen mij gevraagd werd als lesbiese vrouw te spreken op het
Tribunaal, vond ik eerst dat ik het niet moest doen omdat de misdaden tegen mij, begaan zijn door
andere vrouwen. Enkele vrouwen waarmee ik samenwerkte, wilden bijvoorbeeld niet bij mij zitten
of met me praten omdat ze mij ervan verdachten lesbies te zijn. Maar toen realiseerde ik mij, dat
dit een misdaad is waaronder alle lesbiese vrouwen lijden. En ten tweede besefte ik, dat die
begaan wordt door hen, in wier belang het is dat we heteroseksueel zijn en doorgaan met het werk
dat van vrouwen verwacht wordt. Om die reden houdt men lesbiese vrouwen apart en gescheiden
van andere vrouwen, veroordeeld tot een of ander soort ghetto, of het nu een lesbiese bar is of
een ghetto binnen de vrouwenbevrijdingsbeweging. M.a.w. we worden niet aangevallen als
passieve slachtoffers, maar omdat we zelf een aanval doen - we weigeren te fungeren als
servicestation voor mannen. In het traditionele gezin wordt er van de vrouw verwacht dat ze
iedereen verzorgt om hen in staat te stellen weer een dag te werken. In die rol is ze erg productief
voor het systeem. Wij weigeren die rol. Wij weigeren de gebruikelijke overheersing van mannen
over vrouwen d.m.v. hun geld. Maar we zeggen ook, dat wij als lesbiese vrouwen onze eigen
behoeften hebben; we hebben er recht op om van elkaar te houden zonder enige beperking. We
breken met het gebod dat we met vrouwen mogen samenwerken, met vrouwen mogen praten, het
grootste deel van ons leven met vrouwen mogen doorbrengen, maar dat we niet met vrouwen
mogen vrijen.
Lesbies-zijn wordt als een bedreiging tegen heteroseksuele vrouwen gebruikt. Zodra een vrouw uit
het gareel breekt, zodra een vrouw 'nee' zegt tegen een man, zodra een vrouw geen zin heeft op
straat te glimlachen, wordt ze lesbies genoemd. Mensen gebruiken die bedreiging om ons in het
gareel te houden, om ons het werk te laten blijven doen, dat er van vrouwen verwacht wordt. Wij
lesbiese vrouwen moeten een zware prijs betalen voor onze opstand. Om te beginnen hebben we
voor een groot deel te maken met hetzelfde werk en dezelfde omstandigheden als andere vrou-
wen, maar wij hebben te maken met speciale vormen ervan. De meeste vrouwen zitten krap bij
kas, maar lesbiese vrouwen hebben gewoonlijk niet de beschikking over het loon van een man. Dit
heeft een enorm effect op ons leven. Ik ken bijvoorbeeld een paar vrouwen in Canada, die weer
gedwongen zijn in het geheim kontakt en te hebben en te ontkennen dat ze lesbies zijn omdat de
ekonomiese krisis betekent, dat ze niet over voldoende geld kunnen beschikken. Ik weet ook dat
er in Italië weinig lesbiese vrouwen zijn die zich daar openlijk naar kunnen gedragen. Het is geen
toeval dat er geen Italiaanse vrouwen in dit forum zitten. In Italië is het voor elke vrouw moeilijk om
aan de slag te komen en daarom is het voor lesbiese vrouwen moeilijk hun lesbies-zijn te uiten.
Ten tweede hebben we erg weinig tijd. Het werk dat we aan de huishouding besteden verschilt in
sommige opzichten van dat van andere vrouwen, in zoverre dat we niet de zorg voor een man
hebben. Maar als we thuiskomen van een baan buitenshuis, moeten we in de korte tijd die er over
is alles nog doen om ons zelf te verzorgen en als we weinig geld hebben, is het nog moeilijker.
Ten derde houden de spanningen van ons leven en onze relaties ten gevolge van een omgeving
die vijandig staat tegenover lesbiese vrouwen in, dat we elkaar konstant moeten opvangen, elkaar
konstant weer op moeten lappen. En zo ontdekken we dat we onze seksualiteit nog steeds niet in
eigen hand hebben. Erg vaak worden we in de verdediging gedrongen, ook fysiek. Afgelopen
week hadden we in Engeland bijvoorbeeld een lesbies kongres met 600 vrouwen. Er werd ge-
 |
 |
 |
 |