MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
33
neigen. In een serie artikelen gepubliceerd in de krant Bild onder de titel 'Misdaden van Lesbiese
vrouwen' werd gezegd: 'Wanneer twee vrouwen ontdekken dat zij van elkaar houden, zijn zij vaak
in staat gruwelijke dingen te doen' (25-1-1973) En: 'Wanneer vrouwen van vrouwen houden, leidt
dit dik-wijls tot een katastrofe' (27-1-1973). En opnieuw: 'Wanneer vrouwen van vrouwen houden
is het niet ongebruikelijk dat dit tot een ernstig misdrijf leidt'. (2-2-1973) Om deze beweringen te
rechtvaardigen werd later een seks-onderzoeker, Prof. Dr. Von Häntich, geciteerd: 'Hun hartstocht
kan tot de afschuwelijkste konflikten leiden: in de steek gelaten kinderen, kapotte huwelijken, alle
mogelijke soorten ongeluk, doodslag, zelfmoord, moord' (28-8-1974).
Op de vruchtbare bodem van deze 'angst voor heksen' kon de pers alles in gereedheid brengen
voor reportages van het proces tegen de lesbiese vrouwen Judi Anderson en Marion Inns in de
herfst van 1974. De twee vrouwen werden ervan beschuldigd dat ze de moord op de man van
Marion Inns beraamd hadden en een Deen, Peterson, daarvoor ingehuurd hadden. Het was de
bedoeling dat het een moordzaak zou worden. Het werd een proces over de seksualiteit van vrou-
wen waarin mannen overbodig zijn. Het werd een heksenproces. De jury, bestaande uit één vrou-
welijke en zes mannelijke leken, moest een oordeel vellen over een moord, waarvan ze de achter-
grond van sociale druk om heteroseksueel te zijn niet konden begrijpen, een moord die ze daar-
door niet eerlijk konden beoordelen. De rechter besliste dat het een moordzaak was, maar deze
beslissing weerhield hem er niet van gedetailleerde beschrijvingen toe te staan over hoe lang,
waar en hoe Marion Inns en Judi Anderson met elkaar hadden geslapen en wat ze voelden als ze
elkaar aanraakten. Hun liefdesbrieven werden ook publiekelijk voorgelezen. De rechter wees het
verwijt dat hij belust was op seks van de hand. Het was voor hem belangrijk te weten dat 'zij
tweeën zelfs in de badkamer elkaar om de hals vielen' en dat 'Judi Andersons tenen tintelden
wanneer Marion haar aanraakte'. (Bild aug. '74). De rechter wilde dit weten 'teneinde uit de
beschrijvingen te horen of er enige geestelijke stoornis was die als verzachtende omstandigheid
bij het vellen van het vonnis in aanmerking genomen moest worden'. Omdat hij had besloten het
geval als een moordzaak te behandelen kon de rechter voortdurend de seksuele inhoud van het
proces ontkennen en vrijwel zonder beperking toeschouwers, journalisten en fotografen bij het
proces toelaten.
Onder het mom van tolerantie werd kwaadaardig voyeurisme vrijelijk toegestaan. Tegen hun wil
werden de beklaagden gedwongen in het openbaar over hun intieme relaties te praten. Hun
advokaten deden niets om hun kliënten te beschermen tegen de beslissing publiek toe te laten. Dit
is uniek in de gerechtelijke praktijk in West-Duitsland - er wordt gewoonlijk geen publiek toegelaten
bij rechtszaken over seksuele misdrijven en in echtscheidingszaken. Bovendien streefde de
verdediging ernaar verminderde toerekeningsvatbaarheid op het moment van de misdaad vast te
stellen. Marion Inns en Judi Anderson werden als krankzinnig beschouwd. De lesbiese liefde had
hen geestelijk in de war gebracht. Beide vrouwen kregen levenslang. Deze zware straf werd door
de officier van justitie gerechtvaardigd met de woorden: 'Als we verzachtende omstandigheden in
aanmerking zouden nemen, zouden we homoseksuelen de vrije hand laten'. Duidelijker kan de
dwang heteroseksueel te zijn niet uitgedrukt worden.
In de kranten werd elk detail van het proces uitgeplozen. Mannelijke journalisten probeerden gretig
iets aan de weet te komen over het seksuele gedrag van lesbiese vrouwen en een beetje inzicht te
krijgen in zulke hevige emoties. De hele verbijsterende episode werd gezien als het resultaat van
het puriteinse milieu waaruit beide vrouwen afkomstig waren, hun slechte relaties met hun moeder
en het feit dat ze als kinderen verkracht waren. Het effekt van de ervaringen in hun kinderjaren en
hun puberteit was verschillend. Marion wilde een vrouw zijn, die met een man samenleefde, Judi
heeft dit nooit gewild.
De heteroseksuele openbare mening heeft lesbiese vrouwen altijd beschouwd als mensen, die
aan de rand van de maatschappij staan. Men kan homoseksualiteit bij vrouwen uitsluitend begrij-
pen in termen van een tweedeling mannelijk/vrouwelijk. D.w.z. heteroseksuelen denken dat er
vrouwen zijn die bang zijn voor mannen en zich tevreden stellen met een surrogaat-man en
vrouwen die willen wedijveren met mannen en surrogaat-mannen worden. Zelfs nog tijdens het
proces in Itzehohe verscheen er in Quick Magazine een serie in vele afleveringen over de
ervaringen van Marion Inns, die ze aan de krant had verkocht voor 20.000 mark (20.000 gulden).
De serie waarin alle details van de relatie tussen Marion Inns en Judi Anderson beschreven
werden, weerspiegelde de indeling in kategorieën die de maatschappij lesbiese vrouwen opdringt.
 |
 |
 |
 |