MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
38
- Mannen willen ons verkrachten om te bewijzen dat we niet goed aangepakt zijn, en ze willen ons
kinderen geven om ons rustig te houden.
- Links probeert ons in naam van de klassestrijd te berispen.
We hebben allemaal deze ervaringen te verduren gekregen. Nooit zijn we in staat geweest om
met iemand over onszelf te praten, uit vrees verworpen, of zelfs achtervolgd te worden; we
moesten onze aard verloochenen, we moesten leven met de last van de eenzaamheid, met de
haat van gewone mensen, of met de hypocriete, neerbuigende minzaamheid van tolerante
mensen, die onze problemen 'begrijpen'. Homoseksualiteit is niet ons probleem. Het is de
heteroseksuele maatschappij, die het als een probleem ziet.
Onderdrukking blijkt ook uit de verzekering dat men homoseksualiteit niet kent, dat het niet
bestaat, dat het niet zo ernstig genomen moet worden of dat het de grootste ramp is, die ons kan
overkomen, een schandelijke ziekte, totale verdorvenheid, onbegrijpelijk en afschuwelijk. Onze
onderdrukking dient, om hun heteroseksualiteit en hun normaal-zijn te rechtvaardigen, om hun
macht over vrouwen te verstevigen, om te zorgen, dat wij onze manier van leven verbergen, ons
te verdelen om over ons te heersen, om ons van elkaar te isoleren, om ons schuldgevoel te
bezorgen, ons in de vergetelheid te doen belanden.
Waarom zijn wij het zwarte schaap van hun zieke mannenmaatschappij? Omdat we weigeren ons
te onderwerpen aan de wetten van fallokratiese, heteroseksuele mannen. Omdat wij vinden, dat
vrouwen niet tot in de eeuwigheid voor mannen bestemd zijn, en dat de verplichte heteroseksuele
relatie niet het enige is, wat de natuur te bieden heeft. We hebben er geen behoefte aan, om door
hen beschermd te worden.
Het gezin is het instituut, dat in naam van de liefde van man en kinderen de onderwerping van de
vrouw rechtvaardigt, met vrijwillig huishoudelijk werk voor De Baas als allereerste verplichting.
We stellen ons teweer tegen de sociale normen, volgens welke vrouwen zich moeten wijden aan
mannen, kinderen, huishoudelijke artikelen en moeders pappot.
We zoeken onze vervulling niet in gemeenschappelijke zelfbevrediging, niet in een ons
terugtrekken in de moeder-en-kind relatie, en ook niet in een karikatuur van de man/vrouw relatie.
Maar ons plezier is van ons, vrouwen, alléén, dat wil zeggen, dat het niet in overeenstemming is
met, of gemeten, geëtiketteerd of geregeld is door mannen: het is ons plezier.
Maar ONDERDRUKKING IS NIET FATAAL.
In onze feministiese strijd hebben we de trots op ons vrouw zijn herontdekt, onze liefde voor
vrouwen, en we proberen als vrouwen onafhankelijk te worden. Het is nodig dat alle vrouwen zich
verenigen, en niet bang zijn om vrouwen lief te hebben. Dat is onze kracht, en dat is de reden
waarom mannen bang zijn. En het is niet alleen maar een kwestie van seksualiteit. Voor mij is het
niet homoseksueel om van vrouwen te houden, het is lesbies. En dat is niet hetzelfde.
Homoseksualiteit verwijst naar seksualiteit, dat wil zeggen: naar de homo-bi-hetero-verschillen.
Het is het etiket dat ze op ons plakken, om vrouwen te verdelen naar hun seksuele voorkeuren -
en lesbies zijn betekent voor mij: gericht zijn op het vrouwelijke, in alle aspekten: kultureel,
psychies, emotioneel, seksueel, kreatief.
Volgens mij kan een vrouwelijke kultuur, een kultuur die vrouwen aangaat, en die zich bezighoudt
met vrouwen, alleen maar lesbies zijn. Het betekent ook dat we onze krachten moeten voegen bij
die van onze zusters, die door de eeuwen heen tegen de mannenmacht hebben gestreden:
Sappho, de Amazones, de Heksen, Christine de Pisan, Louise Labbé, Olympe de Gauge, Mary
Wollstonecraft, Flora Tristan, Emmeline Pankhurst, Louise Michel, Louise Otto Peters, Madeleine
Pelletier, Hélène Brion, Nelly Rousset, Helen Lange, Virginia Woolf, Renée Vivrin, Valerie
Solanas, en nog veel meer. We moeten nu het pad ontdekken van onze eigen kreativiteit, een
manier vinden om onze eigen kultuur op te bouwen, om uit onze stilte te ontwaken. We hebben
geen voorbeelden, geen normen, we moeten alles zelf scheppen. Het is een moeilijke taak, maar
per slot van rekening leven we en bestaan we voor onszelf.
Getuige 10: Zwitserland
Ik ben 18 jaar, en ik kom uit Zwitserland. Het is erg moeilijk voor me om hier te staan, en voor zo'n
groot gehoor te spreken, maar ik wil in mijn spontane getuigenis laten zien, hoe het horen bij een
 |
 |
 |
 |