MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
40
Getuige 11: Mozambique
Ik zal een brief voorlezen van een lesbienne uit Mozambique, die hier niet aanwezig kan zijn.
Lieve vrouwen, ik heb besloten om geen bandopname naar het Tribunaal te sturen, omdat ik denk
dat ze me daarmee erg gemakkelijk kunnen opsporen, en dat zou betekenen dat ik niet meer in
Mozambique toegelaten zou worden. Hoe dan ook, ik denk dat het erg belangrijk is, dat iemand de
aandacht richt op de positie van lesbiese vrouwen in Mozambique. Het laat zien hoe lesbiennes
en ongetrouwde vrouwen, die mannen verwerpen, behandeld en beschouwd worden in Marxisties-
revolutionaire landen in de hele wereld. Het is dringend nodig. dat we ons beginnen af te vragen,
op welke voorwaarden en tegen welke prijs wij feministen zulke bevrijdingsbewegingen
ondersteunen. Ik geef niet zonder aarzeling mijn energie om deze strijd te ondersteunen, als mijn
bestaansrecht ontkennen, en me niet meer nodig hebben, wanneer ze eenmaal aan de macht zijn.
Ik ben veroordeeld tot een leven in ballingschap, omdat ik niet wil ontkennen dat ik lesbies ben,
dat ik me in de allereerste plaats gericht voel op andere vrouwen, en dat zal ik blijven.
In het nieuwe Mozambique wordt lesbies zijn beschouwd als een overblijfsel van de koloniale tijd,
en van de decadente Westerse beschaving. Lesbiennes worden naar heropvoedingskampen
gestuurd, om door zelfkritiek tot de juiste houding te komen.
Nog een reden, waarom ik denk dat het belangrijk voor het Tribunaal is, om de relatie tussen
revolutionaire bewegingen en lesbies-zijn in diskussie te brengen is, omdat dit zeker een diepe
kloof in de vrouwenbeweging zou kunnen veroorzaken.
Gaan onze heteroseksuele zusters de voorrechten aksepteren, die revolutionaire broeders hun
verlenen, of zullen ze dat verwerpen, en zich verenigen met alle onderdrukte vrouwen, tot aan de
dag, waarop we onze eigen ruimte kunnen scheppen, waar we vrij zullen zijn, om van elkaar te
houden? Als ik gedwongen wordt, om mijn liefde voor vrouwen te ontkennen, als ik daardoor
mijzelf ontken, zou ik naar Mozambique terug kunnen gaan en mijn krachten kunnen geven aan
de opwindende en harde strijd voor de wederopbouw van een staat, inclusief de strijd voor
emancipatie van de vrouwen in Mozambique.
Zoals de zaken nu staan, riskeer ik daarmee óf de heropvoedingskampen, of ik blijf in
ballingschap. Nog een punt, waar ik de aandacht van het Tribunaal op wil vestigen is, dat alle
vrouwen, die in het tegenwoordige Mozambique verdacht worden van prostitutie, naar
heropvoedingskampen gestuurd worden. Maar de mannen, die prostituées houden, worden daar
niet heen gestuurd.
Ongehuwde moeders worden van hogerhand te schande gezet, maar ongehuwde vaders worden
niet genoemd.
Het spijt me, dat ik niet op het Tribunaal aanwezig kan zijn, maar ik hoop vurig dat deze brief de
aandacht zal vestigen op de positie van lesbiennes in de Derde Wereld en in de revolutionaire
landen, evenals overal elders.
Getuige 12: Spanje
Als lesbienne heb ik persoonlijk geleden onder alle onderdrukking, waarover vandaag gepraat
wordt, in de jaren waarin ik in Spanje woonde en werkte. De reacties op het feit dat ik lesbies ben,
varieerden .van spotternij tot een houding, die dichtbij geweld lag, de houding van de politie in
Segovia. De brieven, die ik aan een vrouw schreef heeft men gestolen en vertaald, om ze tegen
haar te gebruiken in haar echtscheidingsproces, om haar dochter van haar weg te nemen, omdat
ze lesbies was. Omdat lesbiese vrouwen in Spanje zeer sterk onderdrukt worden, durft niemand
erover te praten. Ik hoop dat Spaanse feministen ons niet zullen diskrimineren, want zonder ons
zullen hun feministiese groepen minder sterk zijn.
 |
 |
 |
 |