MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
48
Getuige 2: Engeland
Ik ben een gescheiden vrouw, uitsluitend afhankelijk van de bijstand en sociale zaken, wat 5 jaar
geduurd heeft. Achttien maanden geleden raakte ik bevriend met een gescheiden man met twee
kinderen. Financieel was ik niet van hem afhankelijk; bovendien moest hij zijn ex-vrouwen
kinderen onderhouden. Zes weken geleden kwam een ambtenaar van sociale zaken bij mij thuis
en zei, dat hij van buren vernomen had, dat ik met een man samenwoonde, wat niet waar was.
Mijn vriend bleef maar een paar nachten per week en had zijn eigen huis. De ambtenaar van
sociale zaken bleef volhouden, dat deze man bij mij inwoonde en vroeg mij mijn betalingsboekje
van sociale zaken te halen. Omdat ik mijn rechten niet kende, gaf ik hem het boekje. Ik vroeg naar
toekomstige uitkeringen en hij antwoordde, dat ik niet langer recht had op bijstand, aangezien ik
een vriend had.Daarom ging ik naar de rechtswinkel en men vertelde mij, dat mijn vriend noch mij
noch de kinderen behoefde te onderhouden. Toen ging ik in beroep bij de Raad van Beroep voor
Sociale Verzekeringen. In die tijd kreeg ik net 50 gulden om voor de kinderen te zorgen. Ik had
niet genoeg geld voor eten, dus ging ik stelen en werd ik gepakt. Ik kreeg van de politierechter een
voorwaardelijke vrijspraak, toen werd ik opnieuw gepakt en volgde er een veroordeling. Ik stal in
winkels, niet alleen om te kunnen eten, maar omdat het de enige manier was, waarop de
maatschappelijk werker notitie van mij zou nemen. Nog steeds heeft niemand iets gedaan om mij
te helpen.
Kortgeleden raakte mijn vriend zijn baan kwijt en de ambtenaar zegt, dat de enige manier om geld
te krijgen is, dat hij 'state benefit' (= regeringsbijstand) voor mij aanvraagt, wat wij natuurlijk niet
kunnen doen, omdat ik niet met hem samenwoon en omdat ik een onafhankelijke vrouw ben die 4
kinderen grootbrengt. Ik wacht nog steeds op de oproep voor de rechtbank. Daar willen ze
proberen mij bij sociale zaken af te voeren en me opnieuw afhankelijk te laten zijn van een man,
wat ik niet wil. Als we ruzie hebben kan ik zeggen: 'Wat heb jij ermee te maken? Jij onderhoudt mij
niet. Jij betaalt niet voor het eten of de kinderen.' Dat was de reden, waarom ik mijn echtgenoot
geen alimentatie vroeg, toen we uit elkaar gingen.
Getuige 3: Zwitserland
Sinds het afgelopen jaar heeft de werkloosheid in Zwitserland doorgezet; men heeft dit gespreid
laten verlopen, zó dat de publieke opinie zich niet zou verzetten. Meer dan 190.000 mensen
kregen hun ontslag. De eersten die getroffen werden, waren vrouwen, hoewel de statistieken dit
niet aantonen. Eerst getrouwde vrouwen, dan ongetrouwde, daarna buitenlanders en tenslotte
mannen. De direkteur van een fabriek verklaarde: 'We ontslaan 60 mensen, waaronder 50
vrouwen. Dit is niet ongebruikelijk, omdat zij en hun echtgenoten samen een dubbel loon hebben.'
Geen woord over het feit, dat 60% van de vrouwen, die gaan werken, dit doen om het lage loon
van hun man te verhogen tot het minimum, dat nodig is om met het gezin te kunnen leven.
Er zijn verschillende manieren om vrouwen te ontslaan. De meeste zijn erg listig. Zwangere
vrouwen hebben geen bescherming onder de Zwitserse wet, tenminste gedurende de eerste
zeven maanden niet. Een andere taktiek is het sluiten van de fabriekskrèches zodat vrouwen
gedwongen worden het werk op te geven om op hun kinderen te passen. Andere methoden zijn
het inhouden van werkvergunningen aan immigranten, zodat zij naar hun eigen land terug moeten,
het verminderen van stukwerk dat thuis gedaan kan worden en beweren dat vrouwen zo vaak vrij
moeten nemen om op hun kinderen te passen, speciaal als die ziek zijn en de bepaling dat
vrouwen hun mannen moeten volgen als die worden overgeplaatst. Vrouwen worden niet
gesteund door de bonden, die de algemene mening delen dat de plaats van de vrouw in het huis
is en dat hun lonen eenvoudig een tweede inkomen zijn en dat het de man is, die een baan moet
hebben en kostwinner moet zijn.
De voorwaarden, waaraan moet worden voldaan om een werkloosheidsuitkering te ontvangen,
zijn erg streng. Parttime werk voor minder dan 20 uur per week geeft bijvoorbeeld geen recht op
een uitkering. Degenen, die thuiswerk doen (meest vrouwen) of kleine zelfstandigen worden op
geen enkele manier tegen werkloosheid beschermd.
 |
 |
 |
 |