MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
53
buitenshuis werken, een dubbele taak. De staat draagt hieraan bij door niet voldoende
voorzieningen voor kinderopvang te verschaffen. Vrouwen met kinderen hebben soms
moeilijkheden om werk te vinden en vrouwen in het algemeen worden als onbetrouwbare
werknemers beschouwd, omdat zij kinderen hebben.
Getuige 10: Australië
Ik wil het hebben over de werkloosheid van vrouwen in Australië. Er is een grote groep vrouwen,
die de laatste jaren hun baan is kwijtgeraakt in Australië. Het is een ernstige onbillijkheid, dat
getrouwde vrouwen geen werkloosheidsuitkering ontvangen. Dit betekent vaak, dat vrouwen
worden opgesloten in hun huizen. Omdat hun echtgenoot hen geen geld voor kinderopvang kan
verschaffen en in sommige gevallen omdat zij dat niet willen, kunnen veel vrouwen waarmee we
gepraat hebben zelfs niet opnieuw op zoek gaan voor een baan.
Deze getuigenis is opgesteld door een vrouw, die in een staalfabriek heeft gewerkt in een
industriestad in New South Wales. Verscheidene jaren geleden heeft de vrouwenbeweging in
Australië aktie gevoerd om vrouwen aan het werk te krijgen in staalfabrieken. Kortgeleden heeft
deze zaak een zeer slechte wending genomen. Vanwege de ekonomiese recessie zijn er
staalfabrieken gesloten en zijn veel vrouwen hun werk kwijtgeraakt. De werkgevers hebben veel
mannen en vrouwen overgeplaatst naar andere afdelingen van de onderneming, maar de
afdelingen, waarnaar de vrouwen werden overgeheveld, waren de zwaarste en slechtste plaatsen
om te werken. De vakbond die sterk is en de mannen steunt, helpt de vrouwen niet. Meestal gaat
het om immigrantenvrouwen, in het bijzonder Italiaanse vrouwen. De vrouwen verklaren met klem,
dat zij daar willens en wetens geplaatst zijn om hen te dwingen het werk op te geven. De mannen
in deze streek kunnen ander werk krijgen, maar er zijn geen andere banen voor vrouwen. De
werkgevers houden vast aan het werktempo, zodat veel vrouwen het niet langer aan kunnen en
enkelen van hen storten zelfs in. De vrouwen zijn bang om informatie te geven uit angst hun baan
te verliezen. Een vrouw, die haar baan al is kwijtgeraakt, was degene, die het verhaal vertelde
over wat er in de fabrieken gebeurt. Net na kerst 1975 stortte zij in elkaar op een afdeling, waar
het werk gevaarlijk was en waar borden hingen die vermeldden 'dodelijke dampen'. Nu heeft zij
geen werk meer. Sindsdien heeft zij geprobeerd een schadeloosstelling te krijgen. Mannen krijgen
schadeloosstelling, omdat de vakbond ervoor vecht, maar de vakbond heeft helemaal niets voor
haar gedaan. Ze heeft geen schadevergoeding gehad, ze krijgt geen werkeloosheidsuitkering en
ze heeft geen werk.
 |
 |
 |
 |