MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
62
verkrachting van vrouwen. En je krijgt ook prostitutie. Vrouwen die door de werkreservering (in
Zuid-Afrika worden de beste banen wettelijk voor blanken gereserveerd, en de slechtste voor
zwarten) geen alternatief hebben, vrouwen die weinig opleiding hebben, en geen kansen, weten
soms niet waar ze het moeten zoeken en komen dan terecht in de vrijgezellenwijken, om iemand
te hebben om mee te slapen en in ruil voor een nacht wat eten te krijgen of wat kleren. Iemand die
hun misschien niet eens water geeft, na met hun geslapen te hebben! De regering weigert het feit
onder ogen te zien dat deze mannen geen vrijgezellen zijn.
Als je een zwarte vrouw bent in Zuid Afrika, dan kan je je leven nooit echt zelf bepalen. Vanaf je
geboorte wordt alles door anderen voorgeschreven. Nu ik bijvoorbeeld in Westkaap woon, kan ik
niet zomaar op een dag beslissen dat ik genoeg heb van Westkaap en dat ik in Johannesburg wil
wonen. Ik ben bevoegd in Westkaap te wonen, omdat ik er langer dan 15 jaar gewoond heb, en ik
ben opgesloten in dat gebied. Ik kan niet weggaan en in een ander gebied gaan wonen, al ligt dat
maar 45 kilometér verder. Ik moet daar altijd blijven wonen totdat ik doodga. Het feit dat ik een
gescheiden vrouw ben betekent dat ik nooit legaal een huis mag huren. Ik heb het geluk dat ik bij
mijn moeder woon, die wel een huis heeft. Ik mag alleen maar bepaald werk doen, en ik mag ook
maar een bepaalde hoeveelheid geld verdienen, en ik mag ook maar in één bepaalde stadswijk
wonen. Mijn kinderen komen op een voorgeschreven school, de taal waarin zij onderwijs krijgen
op die school wordt voorgeschreven, de onderwerpen waarover ze leren worden voorgeschreven,
als zij naar de universiteit gaan wordt die ook voorgeschreven. Alles wordt zwarte vrouwen in
Zuid-Afrika voorgeschreven.
Getuige 3: Indiaanse vrouw uit de Verenigde Staten
Ik heet Yvonne Wanrow. Ik behoor tot de oorspronkelijke bevolking van Amerika. Ik ben geboren
en opgegroeid in een Indianenreservaat. Ik ging daar weg om een opleiding te volgen en ik haalde
mijn Highschooldiploma. Ik trouwde jong maar was meteen weer gescheiden. Ik heb drie kinderen,
12 jaar, 5 jaar en 22 maanden oud, die ik op mijn eentje heb moeten opvoeden. Ik woon nu in de
staat Washington, in het Colville Indianenreservaat, samen met mijn moeder, zuster, twee nichten,
mijn kinderen en nog twee familieleden. Ik werd 32 jaar geleden geboren en ik heb me mijn leven
lang moeten verdedigen. Ik werd geboren om onderdrukt te worden en ik vecht voor mijn leven.
Drieëneenhalf jaar geleden werd ik gearresteerd; de aanklacht luidde moord en geweldpleging. Ik
kwam in de gevangenis terecht. Ik werd voorgeleid voor een jury die uitsluitend uit blanken
bestond. Het was in de tijd van de bezetting van Wounded Knee in Zuid Dakota, een tijd waarin
alle oorspronkelijke bewoners van Amerika als militante extremisten beschouwd werden. Ik werd
door deze jury, die uitsluitend uit blanken bestond, schuldig verklaard; het vonnis luidde twee maal
twintig jaar en vijf jaar voor het gebruiken van een geweer. Waarom? Omdat ik een man had
gedood, om mijn kind, het kind van mijn oppas en mijzelf te verdedigen. William Wesler was een
blanke man 62 jaar oud, 1.85 lang. Hij stond bij de politie bekend als iemand die kinderen
molesteerde en verkrachtte. Hij was niet kieskeurig; hij molesteerde jongetjes en meisjes. Hij had
kort tevoren het 7-jarig dochtertje van mijn oppas verkracht en haar een geslachtsziekte bezorgd.
Hij had ook mijn zoon aangevallen. Hij lokte hem mee naar zijn huis, deed de deur op slot en
pakte een mes. Maar mijn zoon wist te ontsnappen, met alleen maar een buil op zijn arm.
De daaropvolgende nacht, toen ik in het huis van mijn oppas was, met mijn kinderen, mijn oppas
en haar dochter, vielen om 5 uur 's morgens Wesler en nog een man het huis binnen. Ik had toen
een gebroken been en toen Wesler op een van de kinderen afliep schreeuwde ik om hulp. Wesler,
die verschrikkelijk dronken was, draaide zich om en slingerde naar mij toe. Toen schoot ik hem
neer. Ik belde meteen de politie om te vertellen wat er gebeurd was. Ze arresteerden me en zetten
me in de gevangenis. Voor mijn gevoel is het enige waaraan ik schuldig was het feit dat ik een
moeder ben die van haar kinderen houdt.
Tijdens het proces weigerde de rechter in aanmerking te nemen dat Wesler bekend stond als
kindermolesteerder en -verkrachter. Het dochtertje van mijn oppas, dat door Wesler verkracht
was, mocht niet getuigen, omdat het irrelevant was en omdat ze te jong was om geloofwaardig te
zijn. De ambtenaar van de reklassering zei tijdens mijn veroordeling dat ik wel geneigd moest zijn
 |
 |
 |
 |