MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
59
9
Dubbele onderdrukking van vrouwen in
de Derde Wereld
De getuigenissen in dit deel tonen overduidelijk aan dat vrouwen uit de Derde Wereld een
dubbele last te dragen hebben, en vaak een driedubbele, omdat de meesten van hen ook
nog arm zijn. De vrouwen uit Zuid-Afrika en Australië benadrukken dat racisme verreweg de
ernstigste vorm van onderdrukking is waaronder zij te lijden hebben en zij tonen aan
waarom dit zo is. Maar dat betekent niet dat de vrouwen uit de Derde Wereld seksisme
ontkennen. Dat gelyncht worden erger is dan verkracht worden betekent nog niet dat - als
je beide risico's loopt - je niets zou doen om te proberen verkrachting tegen te gaan.
Voor Arabiese vrouwen ligt het anders. Het is onvoorstelbaar met wat voor extreme vormen
van seksisme zij te maken hebben. Er volgen getuigenissen van een Australiese
aboriginele vrouw, een zwarte Zuid-Afrikaanse, een Indiaanse Amerikaanse, een
Vietnamese die in Parijs woont en van een Arabiese vrouw.
Getuige 1: Australië - Aboriginele vrouw
De regering heeft binnenlandse rassenaangelegenheden in Australië opzettelijk doodgezwegen.
Daarnaast heeft zij een openlijke politieke strijd gevoerd tegen de immigratie naar Australië van
mensen die van niet-Europese afkomst zijn, algemeen bekend als de 'Blank-Australië-Politiek'.
Zelfs deze naam suggereert dat er in Australië geen zwarten wonen. De Aboriginelen vormen
hoewel ze de grootste bevolkingsgroep zijn niet de enige zwarte groep in Australië. Als resultaat
van de koloniale ekspansie van het Westerse kapitalistiese systeem, is het land, van de
oorspronkelijke bewoners onteigend als gevolg van elkaar opvolgende golven van belangstelling
voor landbouw, bosbouw en mijneksploitatie. Dit alles ging vergezeld van de introduktie van
ziektes en van een doelgerichte uitroeiingspolitiek. Deze uitroeiingspolitiek was zo suksesvol dat
Australië zich erop kan beroemen een van de weinige staten te zijn die een heel volk heeft
uitgeroeid: de Aboriginelen van Tasmanië. Door kolonialisme, racisme en seksisme is de status
van de Aboriginele vrouw gereduceerd tot het laagste nivo van de hiërarchie van de Australiese
samenleving, en haar traditionele status in de inheemse samenleving is vernietigd. Gebrek aan
begrip en een houding van superioriteit en etnocentrisme leidden tot het opleggen van het blanke
westerse model van man-vrouw relaties; een model dat ongeschikt was voor de traditionele
Aboriginele samenleving.
In de traditionele Aboriginele samenleving waren de vrouwen de belangrijkste
voedselproducenten. De dagelijkse aktiviteit en van een vrouw stonden niet onder kontrole van
haar vader of echtgenoot, maar werden kollektief georganiseerd, samen met andere vrouwen. De
introduktie van de op geld gebaseerde westerse ekonomie betekende dat de intrinsieke waarde,
die vrouwen als voedselproducenten hadden, vernietigd werd. Vrouwen werden van 'aktiva' tot
'passiva' omdat hun belangrijkste rol overbodig geworden was. Op basis van het stereotiep dat in
een jagers-verzamelaars-samenleving 'mannen op pad gaan om te jagen, terwijl de vrouw thuis
blijft om op de kinderen te passen' en ook dankzij de werkverdeling in de Europese samenleving,
werd al het werk dat beschikbaar was door Europeanen aan mannen gegeven. Alleen voor
seizoenarbeid en huishoudelijk werk kwamen vrouwen in aanmerking. Ook de rol van de
inheemse vrouw als opvoedster van haar kinderen, werd door het blanke opvoedingssysteem
aangetast: een systeem dat de kinderen de waarden van de blanke samenleving aanleert en het
geloof in de waarden van hun eigen traditionele samenleving afleert. De mannen geven hiervan
vrouwen de schuld, omdat vrouwen aitijd de opvoeding van de kinderen geregeld hebben.
 |
 |
 |
 |