MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
61
Niet door de bevrijding van de mannelijke onderdrukking zullen de Aboriginele vrouwen bevrijd
worden: op de allereerste plaats moeten zij bevrijd worden van een sociaal systeem dat hen
vreemd is.
Getuige 2: Zuid-Afrika - Zwarte vrouw
Volgens de officiële indeling van de Zuidafrikaanse regering zijn er drie verschillende niet-blanke
groepen. Maar de meeste mensen beginnen op het ogenblik te denken in termen van twee
groepen: de groep met stemrecht en de groep zonder. De kleurlingen, de Indiërs en de zwarten
hebben geen stemrecht. De kleurlingen en de zwarte mannen hadden het wel maar het is hen
afgepakt. De plaats van de zwarte vrouw is onderaan de stapel die uit zes lagen bestaat. Je hebt
blanke mannen, blanke vrouwen, gekleurde mannen, gekleurde vrouwen, zwarte mannen en
tenslotte zwarte vrouwen. Op het gebied van lonen en werkgelegenheid ligt het precies zo. Het
systeem weerhoudt de zwarte vrouw op doelmatige wijze van elke belangrijke deelname aan en
betrokkenheid bij het politieke en ekonomiese leven.
Iedere zwarte Zuidafrikaan moet een pasje bij zich hebben waarin haar of zijn bevoegdheden
genoteerd staan. De pasjes geven aan in welk gebied een zwarte mag komen. De zwarte vrouw
wordt door de wet als een eeuwig minderjarige beschouwd. Dat betekent dat zij in hun pasjes
beschreven worden in termen van hun relaties met mannen, als de dochter van haar vader, of als
de vrouw van haar echtgenoot. Als een zwarte vrouw getrouwd is met iemand die bevoegd is in
een bepaald gebied te wonen, dan mag zij een bepaald soort huis huren. (Een zwarte mag in de
stedelijke gebieden nooit onroerend goed bezitten. Ik kan nooit de eigenaar worden van een huis,
of van de grond waarop het huis staat). Als mijn man sterft mag ik - als mijn zoon de bevoegdheid
heeft in dat gebied te wonen - als zijn moeder in dat huis blijven wonen. Maar als mijn zoon per
ongeluk 10 jaar oud is, dan heb ik pech. Ik moet dan weg. Het onderwijssysteem in Zuid-Afrika is
ontworpen om zwarten achter te stellen. Zelfs in het Parlement hebben ze toegegeven dat het
systeem is ontworpen om het zwarte kind te leren zichzelf te zien als de arbeidskracht van het
land. Dit onderwijssysteem garandeert dat de zwarten in Zuid Afrika er nooit naar zullen streven
bepaalde banen te krijgen. Slechts een bepaald percentage mag bijvoorbeeld een
verpleegkundige opleiding volgen. Er zijn gebieden - zoals Kaapstad - waar een zwarte geen
verpleegkundige opleiding kan volgen. En in de stadswijken zijn geen kostscholen en pedagogiese
akademies voor zwarten, omdat dat 'permanente nederzettingen' zijn, en de zwarten mogen geen
permanente nederzettingen in de stadswijken hebben. Dit betekent dat ik - als ik een
onderwijzersopleiding wil volgen - drie dagen met de trein moet reizen, naar de provincie, om deze
opleiding te krijgen. Een gevolg hiervan is dat ongeveer 80% van de zwarte Zuidafrikaanse
vrouwen opgeslokt worden door huishoudelijke baantjes, en ongeveer 60% van deze vrouwen zijn
'inwonende dienstmeisjes'. Zij wonen bij de familie waarvoor ze werken. Misschien is het
werkwoord 'wonen bij' een beetje misleidend, omdat de blanke familie waarvoor je werkt in een
herenhuis woont. Om 6 of 7 of 8 uur 's avonds, als je klaar bent met de vaat, vertrek je uit hun huis
naar je eigen kleine hut achter het huis. Je woont dus niet echt bij hun in;je woont los van het huis
in een hut die kleiner is dan de garage.
De lonen van de zwarte vrouwen zijn erg laag, maar de arbeidsongeschiktheidsuitkeringen en de
pensioenen zijn nog ongelooflijk veel lager. Er wordt b.v. van je verwacht dat je als je oud bent of
niet meer kunt werken in leven blijft van 13 Rand (f 30.-) per maand. Als je geld nodig hebt voor
het onderhoud van je kinderen, als je man je verlaat of zich van je laat scheiden, dan is het niet de
moeite waard voor zwarte vrouwen om in lange rijen te gaan staan en zich door de blanken te
laten vernederen, omdat er geen wet is die recht geeft op een uitkering.
In de stad zijn grote aantallen 'vrijgezellen', zoals ze in Zuid Afrika genoemd worden. Het zijn
rondtrekkende arbeiders die meestal getrouwd zijn, maar die hun vrouwen kinderen thuis hebben
moeten laten; zij zijn in de stad komen werken. Deze zogenaamde vrijgezellen vormen een
probleem voor de zwarte vrouwen in de steden. Als moeder weet je dat je 10, 12 of 14-jarige
dochter heel gemakkelijk meegelokt kan worden naar de vrijgezellenwijken waar duizenden
mannen, die gedwongen celibatair zijn, vlakbij gezinnen wonen. Je krijgt dus kinderverkrachting en
 |
 |
 |
 |