MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
60
Als je de positie van de zwarte vrouwen op het ogenblik vergelijkt met die van de blanke vrouwen
in Australië - of je nu kijkt naar de wet, scholing, de positie thuis, in de fabriek, in de gevangenis, of
naar de kans die zij hebben om voor bijstand in aanmerking te komen - overal kom je tot de
ontdekking dat zwarte vrouwen ten zeerste achtergesteld worden. Het racisme heeft zich zo goed
verschanst, dat dat de belangrijkste oorzaak is van de onderdrukking van zwarte vrouwen,
ekonomies, juridies en op alle andere gebieden.De seksistiese onderdrukking van zwarte vrouwen
is sekundair. Terwijl bijvoorbeeld blanke vrouwen altijd geëksploiteerd zijn als huisvrouwen
hebben zwarte vrouwen te maken met een dubbele onderdrukking: feitelijke slavenarbeid op de
schapen- en runderfokkerijen en op de suikerplantages, in ruil voor hun 'onderhoud' en daarnaast
ook nog eens de zorg voor hun gezin. Een verhelderend voorbeeld van de Australiese politiek
jegens vrouwen en zwarten is dat blanke vrouwen in 1902 stemrecht op federaal bestuursnivo
kregen, terwijl pas in 1967 de zwarte mannen en vrouwen via een volksreferendum stemrecht
kregen.
Als we naar de sociale voorzieningen kijken: zelfs toen Aboriginele vrouwen uiteindelijk wettelijk
pensioen kregen, kregen ze nog geen weduwenuitkering, enz., omdat ze niet 'beschaafd' waren,
terwijl blanke vrouwen geen uitkering kregen op grond van hun gebrek aan 'fatsoen', Het is nu
precies deze analogie die bestaat in de ogen van de chauvinistiese, racistiese blanke man, tussen
de onbeschaafde zwarte vrouwen de onfatsoenlijke blanke vrouw, die de basis legt voor de
afgrijselijke behandeling van zwarte vrouwen in Australië. Zwarte vrouwen worden verkracht, maar
het gebeurt maar heel zelden dat de verkrachters voor de rechter worden gebracht, vaak omdat
de politieagenten zelf de verkrachters zijn. Zwarte vrouwen worden onder dwang gesteriliseerd -
vooral in het noorden - omdat ze als slechte moeders beschouwd worden. Op veefokkerijen is het
een normale gang van zaken dat zwarte vrouwen alleen maar voor hun wekelijkse portie voedsel
en tabak in aanmerking komen als zij seksuele diensten bewijzen.
De gemiddelde levensomstandigheden van de zwarte bevolking in Australië horen tot de slechtste
in de wereld. Officieel is de werkloosheid onder de zwarten 40% maar in sommige streken is deze
wel 90%. In deze getallen zijn natuurlijk niet de zwarte getrouwde vrouwen inbegrepen; zij krijgen
geen werkloosheidsuitkering omdat ze getrouwd zijn en daardoor niet in de officiële statistieken
voorkomen. Huisvesting bestaat overal uit golfijzeren hutten en autowrakken, en de sanitaire
voorzieningen zijn verschrikkelijk slecht. Zwarte mensen worden door de gemeenschap
gedwongen tot wonen in 'kampen', zoals de onofficiële reservaten worden genoemd. En zoals een
smerige grap luidt: 'Australië heeft geen apartheidspolitiek, die hebben we niet nodig'. Een
uitzondering vormt de Staat Queensland, waar een apartheidsregiem is gevestigd met de
'Aborigines Act' van 1971 en de 'Torres Strait Islanders Act' van 1971.
Het is typerend dat de kampen en reservaten voor Aboriginelen op enige afstand van de steden
liggen, op waardeloos land, dat dikwijls onder water staat en vergeven is van muskieten en
vliegen. Infektieziekten en ondervoedingsverschijnselen komen onder volwassenen veelvuldig
voor, maar onder kinderen nemen zij katastrofale vormen aan. In bepaalde delen van het noorden
zijn de kindersterftecijfers de hoogste van de wereld en in Sydney, de grootste stad van Australië,
ligt het sterftecijfer van zwarte kinderen 2 ½ maal zo hoog als dat van blanke kinderen. In deze
atmosfeer van onmenselijke vernedering worden zwarte vrouwen wel genoodzaakt om toe te
geven dat zij slechte moeders zijn, zelfs gemeten naar hun eigen maatstaven. Nog niet zo lang
geleden konden zij dank zij de harmoniese en welvarende levensomstandigheden in stamverband
hun kinderen alles geven wat zij wilden en nodig hadden. Maar in de onmenselijke
omstandigheden van het racistiese Australië kunnen ze niet langer voldoen aan hun eigen eisen
omtrent moederschap. Vanaf het begin van hun zwangerschap tast hun eigen slechte gezondheid
de gezondheid en de groei van het kind in hun schoot aan. De eisen van de vrouwenbeweging op
het gebied van gelijke betaling, vrije abortus enz., zijn onder dit soort onderdrukkende
omstandigheden niet van belang voor zwarte vrouwen. Niet de mannelijke chauvinist is de
onderdrukker, maar de hele blanke samenleving. Om een voorbeeld te noemen:
kinderverkrachting wordt overal verafschuwd, maar als het kind een Aborigineel meisje is van
negen of tien jaar, wordt er meestal gezegd: 'Ach die zijn nu eenmaal eerder volwassen dan
blanken'.
 |
 |
 |
 |