MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
80
woordelijk wordt gesteld voor de misdaad waarvan ze het slachtoffer is, enkel omdat ze een vrouw
is. En wij zijn erachter gekomen dat het gewoon, gebruikelijk en normaal is op bepaalde tijden in
bepaalde straten verkracht te worden.
Openbare gelegenheden behoren aan mannen toe, niet aan vrouwen, vooral niet wanneer ze al-
leen en ongebonden zijn. Verkrachting is een dagelijks gebeuren; het kan een vrouw overal over-
komen, tijdens haar werk, op kantoor, op straat, tijdens een wandeling, in het bos, op reis.
Bovendien zijn verkrachters gewone mannen. De drie die ons verkrachtten waren 24, 25 en 30
jaar. De oudste heeft 5 kinderen. Twee van hen zijn Fransman en één is Italiaan. Het zijn mannen
zoals je ze overal tegenkomt. Mannen willen het bewijs leveren van hun mannelijkheid, die ze
verwarren met het gebruik van geweld en overheersing door geweld.
Mensen hebben ons verweten dat we een klacht hebben ingediend tegen deze drie mannen, om-
dat ze tot de arbeidersklasse en niet tot de middengroep behoren. Ze vergeten kennelijk dat één
van ons ook tot de arbeidersklasse behoort. Alles brengen ze terug tot de klassestrijd. Voor het
komende proces, dat we als een 'politiek' proces beschouwen, hebben we geweldig veel steun
van jullie nodig, waar je ook vandaan komt. We hebben erg veel financiële hulp nodig, aangezien
we met z'n tweeën de hoge kosten van een proces voor het Assizenhof, waar een groot aantal
getuigen opgeroepen moeten worden, niet kunnen dragen. We hebben veel solidariteit nodig, in
de vorm van telegrammen, persoonlijke brieven en persoonlijke aanwezigheid tijdens de
rechtszitting.
Dit proces is het eerste in een lange reeks die met de dag langer wordt. Dankzij de gezamenlijke
strijd van vrouwen zullen we dit proces gebruiken om de openbare mening wakker te schudden en
de solidariteit van vrouwen in de openbaarheid brengen. We vechten voor onze principes voor een
wetswijziging en ook voor een mentaliteitsverandering bij de mensen. Wij streven ernaar zoveel
mogelijk publiciteit te krijgen voor onze zaak en de namen van de drie mannen in de kranten te
krijgen. Dit proces biedt een kans ons de houding van mannen tegenover vrouwen, hun verlangen
naar een relatie van geweld en macht over vrouwen, die tot verkrachting leidt, aan de kaak te
stellen. Het is ons er niet om te doen strengere straffen voor verkrachting te eisen. Dat is niet onze
bedoeling. Mannen hebben de gevangenis uitgevonden en moeten daar ook de
verantwoordelijkheid maar voor nemen. Elke verkrachting zou in de krant moeten komen met de
namen van de verkrachters erbij. Ook moeten we een maximale schadevergoeding eisen en met
het geld groepen oprichten, die een toevlucht kunnen bieden aan mishandelde vrouwen of
slachtoffers van verkrachting en hen van het begin tot het eind met hun rechtszaak kunnen
helpen. Wij geloven dat deze twee concrete oplossingen - het aanplakken van de namen van
verkrachters en hun misdaden op openbare gebouwen en op hun werk en het eisen van zoveel
mogelijk geld – mannen zozeer in moeilijkheden zullen brengen dat ze misschien over hun
pseudo-viriliteit en pseudo-potentie gaan nadenken - een uitwerking 'die de gevangenisstraf
vermoedelijk helemaal niet zal hebben.
We vechten niet alleen voor rechtvaardigheid, we vechten voor ons bestaan! We doen een
dringend beroep op de solidariteit van elk van jullie in de verschillende landen, een solidariteit die
alle politieke, maatschappelijke en filosofische verschillen tussen ons te boven zal gaan. We
vragen jullie om hulp bij ons proces voor de arrondissementsrechtbank dat waarschijnlijk in
september plaats zal hebben.
Getuige 6: Denemarken
Ik ben een slachtoffer van verkrachting. Tweemaal is het me overkomen. De eerste keer was in
1974. Toen werd ik met een keukenmes gestoken in een kamer op de universiteit waar ik toen
studeerde, in Boston, Amerika. De tweede keer was in Denemarken. De eerste keer werd ik om
half zes 's middags overvallen door een man die ik nog nooit eerder had gezien. Ik zal alleen in
mijn kamer. Hij kwam binnen, deed het licht uit en eiste dat ik m'n kleren uittrok. Ik probeerde hem
van me af te houden in de hoop dat er iemand zou komen opdagen, maar er kwam niemand. Ik
begon dan ook te schreeuwen. Toen gaf hij me een messteek in m'n nek. Toen verzette ik me niet
langer en werd ik gedwongen oraal en vaginaal seks met hem te hebben.
 |
 |
 |
 |