MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
84
met aangifte te doen. Of wel, hoe minder het geval weg heeft van een klassieke verkrachting, hoe
kleiner de kans dat de vrouw geloofd zal worden als ze haar verhaal vertelt.
De politie gaat uit van de veel gehuldigde opvatting dat alleen een bepaald type vrouw de kans
loopt verkracht te worden. Dit blijkt wanneer je de grondigheid nagaat waarmee het politie-
onderzoek verricht wordt. Uit mijn gegevens blijkt overduidelijk dat de beslissing geen vervolging
in te stellen bij gebrek aan bewijs niet noodzakelijk het resultaat hoeft te zijn van een ingesteld
onderzoek. In veel gevallen is de politie niet eens met het onderzoek begonnen en heeft ze geen
enkele getuige gehoord, vermoedelijk alleen vanwege het feit dat de vrouw - in de ogen van de
politie - geen 'waarschijnlijk' slachtoffer van verkrachting is.
In de zeldzame gevallen dat het tot een rechtszaak komt kunnen nog altijd totaal irrelevante
factoren in overweging worden genomen bij de beslissing of iemand wel of niet schuldig wordt
bevonden. Zelfs als de beklaagde veroordeeld wordt kunnen bepaalde faktoren die met het
slachtoffer te maken hebben in aanmerking worden genomen om de straf te verlichten. Als de
vrouw bijvoorbeeld uit eigen vrije beweging naar het huis van de beklaagde is gegaan om koffie te
drinken wordt dit als verzachtende omstandigheid aangevoerd, zelfs als de man toegeeft dat hij
haar verkracht heeft. Als de beklaagde verklaart dat de vrouw met iedereen naar bed gaat, krijgt
hij zelf een lichtere straf. Skandinaviërs staan bekend om hun vrijheidslievendheid en tolerantie.
Volgens kriminologen wordt de Skandinavische politie als de minst korrupte in de Westerse wereld
beschouwd. Dat neemt niet weg dat als een vrouw een paar stappen van de haar toegestane be-
perkte bewegingsvrijheid afwijkt, ze op achterdocht zal stuiten als ze iemand ervan beschuldigt
haar verkracht te hebben of ze wordt gewoon niet geloofd. Als Skandinavische vrouwen zich wer-
kelijk zouden gedragen als de bevrijde vrouwen waarvoor ze in veel andere landen doorgaan, dan
zouden ze er niet op kunnen rekenen gerespekteerd en met waardigheid behandeld te worden.
Getuige 9: Nederland
In Nederland is verkrachting een verborgen probleem. De politie geeft toe dat verkrachting be-
staat, maar als er een vrouw bij hen komt om een verkrachting aan te geven, dan is hun reaktie
vaak dat 'ze het wel zal hebben uitgelokt'. Heel vaak wordt ze niet serieus genomen.
Om deze reden is in Amsterdam in november 1975 de groep Vrouwen tegen Verkrachting van
start gegaan. Een paar van ons waren in de Verenigde Staten geweest om er enig idee van te
krijgen hoe je een verkrachtings-krisiscentrum moet opzetten. In de eerste maand dat we be-
stonden kregen we 150 telefoontjes van vrouwen die waren verkracht of mishandeld. Dat was heel
wat meer dan we verwacht hadden.
In Nederland worden de meeste verkrachtingen en mishandelingen niet bij de politie aangegeven,
omdat de slachtoffers zich dikwijls zó schamen over deze ervaringen dat er niet over durven pra-
ten. Ze voelen zich schuldig 'omdat ze ze niet kunnen hebben voorkomen.' Waarom ging ik zo laat
's nachts de straat nog op? Waarom vroeg ik hem nog een kopje koffie bij me te drinken? ' vragen
ze zichzelf af, alsof een vrouw niet zulke dingen mag doen zonder dat ze verkracht wordt. En als
ze met iemand praat over haar ervaringen, dan krijgt ze dikwijls dezelfde vooroordelen te horen.
Ze wordt veelvuldig gekonfronteerd met minachting, belachelijk gemaakt, en door familieleden en
vrienden berispend toegesproken. Als ze naar de politie gaat worden haar klachten meestal
'onderzocht': er worden haar vragen gesteld die niets met de verkrachting uitstaande hebben -
zoals over haar seksuele leven en of ze de verkrachting fijn vond.
Als een vrouw verkracht is, blijft ze vaak nog lang angstig. Ze is bang om op straat te lopen, of
thuis te blijven als de verkrachting daar is gebeurd. Het beïnvloedt haar verhouding tot haar man
en tot andere mannen. Het beïnvloedt haar seksualiteit. We hebben telefoontjes gehad van vrou-
wen die vijftien of zelfs vijftig jaar geleden waren verkracht en die vertelden dat ze er nog steeds
problemen mee hebben. Veel vrouwen vertelden ons dat dit de eerste keer in hun leven was dat
ze er met iemand over konden praten. Vrouwen praten zo dikwijls niet over hun verkrachting
omdat zoveel van hen zijn verkracht door kennissen en in hun eigen huis. De meeste mensen
realiseren zich dit niet. Ze denken dat verkrachters maniakken zijn die je in een donkere straat
bespringen. Dit gebeurt ook wel, maar in veel gevallen is de verkrachter een oom, een vriend, of
 |
 |
 |
 |