MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
82
gestopt zoals in de vier voorafgaande gevallen. De zaak sleept al drie jaar voor de gewone
rechtbank; intussen blijft Taborda zijn praktijk uitoefenen en bekleedt hij nog altijd drie overheids-
funkties.
Laura kwam bij dr. Taborda in behandeling omdat ze op het strand iemand had gezien die ver-
dronken was en dat niet kon verwerken. Na de eerste konsultatie werd besloten dat ze met ingang
van februari 1971 één maal per maand bij hem zou komen. In september 1972 vertelde Dr. Tabor-
da Laura dat de behandeling nog een tijdje zou duren, maar dat hij een vereniging wist die finan-
ciële steun verleende aan mensen die dat nodig hadden en hij zei dat hij een goed woordje voor
haar zou doen. Maar daarvoor moest hij eerst een speciaal onderzoek uitvoeren. Hieronder volgt
Laura's beschrijving van dit speciale onderzoek:
'Toen ik bij hem kwam vertelde hij me dat ik m'n broek uit moest trekken. Ik was erg bang, maar
deed het. Ik dacht dat ik een injectie zou krijgen, dus vroeg ik hem me geen pijn te doen. Toen
drong het tot me door dat het geen injectie was. Ik voelde iets hards, net ijzer, dat in m'n anus
werd gestoken. Ik had net het gevoel of m'n ingewanden binnenste buiten werden gekeerd. Hij zei
dat hij vaseline gebruikte. Ik probeerde om te kijken om te zien wat er gebeurde, maar hij bleef m'n
hoofd naar beneden drukken. Toen probeerde hij in m'n vagina één of andere instrument te stop-
pen, volgens mij hetzelfde als hij van achteren gebruikt had. Hij vroeg of het pijn deed en ik zei
van ja. Toen pakte hij me opeens vast en stak z'n penis naar binnen, maar niet helemaal, omdat
het pijn deed; ineens kwam ik overeind zodat hij niet meer kon doorgaan. Die keer gaf hij me de
cheque ter waarde van 500 escudos (ongeveer 45 gulden) en deed hij minder formeel tegen me.
Hij tutoyeerde me en bracht me met z'n auto naar huis.'
Laura's moeder dacht dat de cheque afkomstig was van de door Dr. Taborda genoemde 'vereni-
ging' en ze was erg dankbaar dat hij hen zo behulpzaam was. Ze bedankte hem voor z'n
vriendelijkheid en vroeg hoe ze iets terug kon doen voor alles wat hij deed. Hij zei dat hij van rode
bloemen hield, dus als ze hem ooit iets wilde geven, zou ze hem daar een plezier meer doen. Elke
maandag of dinsdag nam Laura voortaan bloemen voor hem mee. Ze moest aan het begin van de
avond komen, als de assistente al weg was. Vanaf die tijd begon hij regelmatig seksueel kontakt
met haar te hebben in zijn spreekkamer. Hij wist haar ook zo ver te krijgen zijn penis in haar mond
te nemen, evenals hij bij haar zijn mond gebruikte. Hij sloot altijd het sleutelgat af, omdat er meest-
al nog iemand van zijn personeel aanwezig was. Doordeweeks ontving hij haar dan als patiënte.
Dikwijls gaf hij haar geld, bestemd voor de bloemen, of andere cheques van de 'vereniging'.
Laura durfde het niet aan haar moeder te vertellen. In Portugal wordt het verlies van je maagde-
lijkheid buiten het huwelijk als een zeer ernstige misstap beschouwt. Krachtens de wet kan een
man een vrouw die bij het huwelijk geen maagd meer is verstoten. Toch vertelde Laura aan één
van haar vriendinnetjes was er gebeurd was. Haar moeder ving wat van het telefoongesprek met
haar vriendin op en vroeg Laura wat er aan de hand was. Laura weigerde het haar te vertellen en
haar moeder zei dat ze met Laura naar een vrouwenarts zou gaan. Laura vertelde dit aan Dr.
Taborda, die haar op het hart drukte niets tegen haar moeder te zeggen over hun relatie, omdat
dat haar maar onnodig zou kwetsen. Hij voegde er aan toe dat Laura ook in grote moeilijkheden
zou komen als ze het toch zou doen, maar, zei hij, Laura zou uiteindelijk alleen zelf in
moeilijkheden komen omdat er niets te bewijzen viel en hij alleen maar hoefde te zeggen dat er
niets gebeurd was. Hij maakte haar wijs dat niet bang hoefde te zijn om naar een gynaekoloog te
gaan. Ze moest maar zeggen dat het de schuld was van tampax en spelen met zichzelf.
Maar Laura's moeder kreeg eruit wat er aan de hand was toen ze haar de volgende dag een pak
slaag gaf. De volgende keer ging ze met Laura mee en hield Dr. Taborda voor wat ze gehoord
had. Van hem kreeg ze te horen: 'Maar dat moet u toch geweten hebben. Ze bracht bloemen voor
me mee', en 'M'n beste mevrouw, u moet zich realiseren in wat voor staat uw dochter verkeert.
Het gaat mij absoluut niet aan. U had voorzichtiger moeten zijn.'
Brito de Silva, de advocaat waarmee Laura's moeder contact opnam, was eerst niet bereid de
zaak op zich te nemen omdat hij Taborda kende. Hij stemde er pas later mee in toen aan het licht
was gekomen dat Taborda meineed had gepleegd en pogingen tot omkoping had gedaan. (Om
zichzelf te verdedigen had Taborda een proces tegen Laura aangespannen).
In Portugal is het niet ongebruikelijk dat mannen in de medische stand vrouwen misbruiken. We
beschikken over nog andere getuigenissen, weliswaar niet zo goed gedocumenteerd als deze,
maar waar we absoluut zeker van zijn.
 |
 |
 |
 |