MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
85
de vader. In deze situaties kan het slachtoffer vaak niets bewijzen. Wat ze daarvoor nodig hebben
is een getuige, en het is duidelijk dat een man die een vrouw wil verkrachten geen getuigen uitno-
digt. Een vrouw vertelde ons dat ze was verkracht door een man met wie ze een afspraak bij haar
thuis had. Hij wilde met haar naar bed maar ze weigerde. Toen begon hij haar te slaan en deed de
deur op slot zodat ze niet weg kon. Ze vochten een uur lang en ze zag kans te ontsnappen. Ze
rende de straat op en kwam een politie-auto tegen. Ze vertelde de politie wat er was gebeurd en
liet hen haar toegetakelde gezicht zien. Ze geloofden haar niet en zeiden dat ze maar weer naar
huis moest gaan!
Veel mensen denken dat de man die een vrouw verkracht zo sterk door haar aangetrokken wordt
dat hij zichzelf niet langer in de hand heeft. In de Verenigde Staten heeft onderzoek uitgewezen
dat het merendeel van de verkrachters zich bewust voorneemt een vrouw te gaan verkrachten.
Het slachtoffer is niet de vrouw die ze het aantrekkelijkst vinden. Het kan een jong meisje zijn of
een oude vrouw of een vrouw die er weerloos uitziet. Daarom beschouwen wij verkrachting en
mishandeling als geweldsmisdaden tegen de vrouw, veel meer dan als: seksuele misdaden.
Hoewel niet alle mannen vrouwen verkrachten, wijst Susan Brownmiller in 'Against our will'
erop dat alle mannen in wezen profijt trekken van degenen die het wel doen. In deze
getuigenissen hebben we kunnen zien hoe individuele vrouwen geterroriseerd worden door
wat ze hebben meegemaakt en hoe ze er nog veel erger aan toe zouden zijn geweest als ze
niet de beschikking hadden gehad over de opkomende solidariteit van vrouwen op dit
gebied. Als we al deze getuigenissen bij elkaar nemen, dan komt verkrachting daaruit
duidelijk naar voren als een terroristische taktiek die door een paar mannen gebruikt wordt,
maar die dient om de macht van alle mannen over vrouwen te bestendigen.
MISHANDELING VAN VROUWEN
Mishandeling van vrouwen, zowel in als buiten het huwelijk, heeft veel gemeen met
verkrachting. De angst voor mannen die bij vrouwen teweeg wordt gebracht zowel door
verkrachting als door mishandeling heeft politiek gezien dezelfde gevolgen. Die angst gaat
in beide gevallen vaak gepaard met een verstikkende angst voor de dood en ook lopen
beide misdrijven soms uit op doodslag van de vrouw - femicide.
De meeste getuigenissen over mishandeling komen uit Groot-Brittannië, het land waarin
vrouwenbewegingen voor het eerst dit probleem hebben aangepakt. Een vrouw uit
Schotland, twee Engelse vrouwen en twee Nederlandse vrouwen getuigen over deze
misdaad.
Getuige I: Schotland
Ik ben een gewone arbeidersvrouwen ik ben lid van Women's Aid in Edinburgh. Ik ben deze
organisatie erg dankbaar voor hun steun, waardoor ik hier op dit Tribunaal kan zijn.
Mijn verhaal over mishandeling is geen uitzondering. Ik heb veel vrouwen ontmoet die veel erger
waren mishandeld dan ik, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar één ding hebben we gemeen - we
zijn ervan overtuigd dat we onze wrede, gewelddadige mannen moesten verlaten. Maar waar kan
een vrouw met kinderen die van huis wegloopt naar toe gaan? Niemand wilde ons helpen. De
politie in Schotland arresteert een man alleen op een aanklacht van mishandeling als de vrouw
een getuige heeft. Als de getuige er niet is, wordt hij alleen aangeklaagd wegens ordeverstoring
 |
 |
 |
 |