MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
81
Toen ik naar het ziekenhuis werd gebracht, had ik zo veel bloed verloren dat ze open-hart chirugie
op me moesten toepassen om me in leven te houden. Ik lag een paar weken in het ziekenhuis en
het duurde nog eens weken voordat ik weer helemaal beter was. De tweede keer dat ik verkracht
werd was vorig jaar september in Denemarken. Ik wandelde 's nachts alleen over een goed ver
lichte weg naar het huis van een vriendin waar ik toen logeerde. Net toen ik op het punt stond het
huis waar ze woonde binnen te gaan, werd ik van achteren door een man gegrepen en
weggetrokken van de voordeur. Het lukte me toch binnen te komen en ik begon met hem te
vechten, totdat het tot me doordrong dat hij een mes bij zich had. Ik vocht toen niet meer zo hard
terug en hij sleurde me naar buiten in de richting van wat donkere struiken. Ik bleef volhouden dat
ik hem niet verstond, omdat hij in het Deens tegen me praatte. Er klikte iets op slot in mijn hoofd
en ik begon steeds maar te herhalen: 'dit kun je me. niet aandoen. Ik ben bijna vermoord. Ik ben al
eerder verkracht. Je kunt me dit niet opnieuw aandoen'. Ik weet niet of hij Engels verstond of dat
hij geraakt was door mijn heftigheid waarmee ik 't zei, maar na een paar minuten liet hij me gaan.
Ik rende het huis in en mijn vrienden belden de politie. In geen van beide gevallen hebben ze de
man te pakken gekregen. De tweede keer werd er diezelfde nacht een andere vrouw verkracht.
Hoewel ik niet echt verkracht was, scheelde het niet veel. Al mijn gevoelens van de eerste keer
kwamen weer naar boven. Een week lang verkeerde ik in een shocktoestand. Ik kon niet normaal
functioneren en er kwam niets uit m'n handen. Ik merkte dat alle inspanning die het me gekost had
over die eerste ervaring heen te komen volledig teniet was gedaan, volledig was weggevaagd. Ik
kreeg een angstgevoel waar ik na de eerste verkrachting geen last van heb gehad, omdat ik
naderhand zo veel steun en hulp had gekregen. Ik was echt bang dat ik er nooit meer over heen
zou komen. Dat ik door wat me was overkomen gewoon psychisch en emotioneel was
uitgeschakeld. Ik besloot dan ook professionele hulp te zoeken, maar dat was niet zo eenvoudig in
Denemarken, omdat ik een vrouw wilde en bovendien iemand die openstond voor het
verkrachtingsvraagstuk. Ik vroeg een heleboel mensen om advies, maar niemand scheen iets te
weten. Gelukkig bracht iemand me eindelijk in kontakt met een groep vrouwen die zich al meer
dan een jaar met verkrachting bezighielden op het Criminologisch Instituut in Kopenhagen. Via
hen vond ik een vrouwelijke therapeut, die me over mijn trauma heen hielp.
Ik zat ook met een stel juridische vragen, over wat er zou gebeuren als de man gepakt werd en ik
voor de rechtbank moest komen. Geen van mijn kennissen scheen hier een antwoord op te weten.
Bovendien hielden de meeste mensen waarmee ik in Denemarken in kontakt kwam er nog allerlei
mythen en misverstanden over verkrachting op na, zoals dat de meeste vrouwen zelf verkrachting
uitlokken; dat het beter is toe te geven en je niet te verzetten, niet alleen omdat je er dan lichame-
lijk beter af komt, maar ook geestelijk. Ik heb deze beide vernederende ervaringen, deze aanvallen
op mijn persoonlijkheid, want dat is verkrachting eigenlijk, doorstaan en toch sta ik hier en ben ik in
staat er tegen jullie over te praten. Eén van de dingen die dit mogelijk heeft gemaakt is de steun
die ik van andere vrouwen heb gekregen. Vanuit mijn persoonlijke ervaring geloof ik dat
slachtoffers van verkrachting minder hoeven te doorstaan als ze hun woede kunnen uiten en niet
opgescheept worden met de schaamte die de maatschappij ons probeert aan te praten in plaats
van de man die ons verkracht heeft. De enigen die ons zullen helpen zijn andere vrouwen.
Gelukkig is er nu in Kopenhagen een groep vrouwen die een hulpverleningsdienst wil opzetten
voor verkrachte en mishandelde vrouwen. Niet alleen hopen we andere slachtoffers van
verkrachting te helpen, zodat ze niet dezelfde moeilijkheden hoeven te ondervinden als ik om hulp
te vinden, maar ook hopen we door de publiciteit die we gekregen hebben en nog zullen krijgen
veel verkeerde opvattingen over verkrachting te kunnen weerleggen.
Mijn groep in Kopenhagen heeft advies en informatie nodig van vrouwen die hier op het Tribunaal
zijn om deze dienst te kunnen opzetten.
Getuige 7: Portugal
Mario Taborda, een bekende kinderpsychiater in Oporto, verkrachtte zijn I5-jarige patiënte Laura
in zijn spreekkamer. De rechtszaak komt binnenkort voor het Hoge Gerechtshof dankzij de volhar-
ding van Laura's moeder en haar advocaat, die heeft voorkomen dat de zaak in de doofpot werd
 |
 |
 |
 |