MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
92
De politie weigert om de klachten van vrouwen over mishandeling te noteren. 'Dit is een echtelijke
ruzie, mevrouw, we kunnen niets voor u doen. U kunt beter naar huis gaan'.
Dokters geven soms eerste hulp, maar zij weigeren vaak een medies attest af te geven dat een
vrouw op het politie buro kan gebruiken. Ze willen zich er niet mee inlaten door wat voor bewijs
ook te verschaffen. Advokaten laten vrouwen ook thuis blijven door hen te vertellen dat zij hun
recht op het huis verliezen wanneer zij het 'vrijwillig' verlaten. Dit is helemaal niet waar. Een
heleboel vrouwen hebben hun huis opgeëist en teruggekregen. Advokaten raden vrouwen soms
aan om niet te scheiden omdat 'je er misschien niet levend uit komt'. Bovendien bieden ze geen
hulp bij het zoeken naar een veilig heenkomen. Ze zijn van mening dat 'een klap in elk goed
huwelijk voorkomt'.
Maatschappelijk werk en therapeutiese instanties nemen aan dat er een niet-bestaande gelijkheid
is tussen partners. Beide partners moeten hun eigen verhaal vertellen en naar elkaar luisteren. De
therapeut luistert naar hen beide en blijft 'neutraal'. In feite steunt hij of zij het recht van de sterkste
en dat is de man. Meestal gaat het zo dat als ze thuiskomen de man zijn vrouw duidelijk maakt dat
wat zij zojuist aan de therapeut vertelde hem niet beviel. Een volgende keer vertelt zijn vrouw dan
niets meer. Familie en buren weten meestal niets af van de problemen van de vrouw. Vrouwen
praten niet graag over mishandeling uit angst of uit schaamte. Soms houden mensen op het terug-
kerende verhaal van 'tegen een deur gelopen' te geloven en bieden dan hulp aan, bijvoorbeeld
een kamer in hun eigen huis.
Maar dit veroorzaakt vaak veel problemen: de man kan de familie en/of de buren ook gaan bedrei-
gen en hij kan zijn vrouw gemakkelijk vinden. En soms beginnen ze de vrouw te helpen, maar kun-
nen ze daar niet mee doorgaan door gebrek aan ruimte in hun eigen huis. Ook proberen
sommigen de vrouw te overreden om terug te gaan naar huis om 'het huwelijk te redden'. Als een
vrouw jaar in jaar uit mishandeld is krijgt zij ook andere problemen: ze wordt magerder, of propt
zichzelf juist vol met eten, krijgt huiduitslag, wordt geïrriteerd, ook tegenover haar kinderen.
Misschien wordt ze gek en loopt huilend en schreeuwend over straat of 'ziet ze dingen'. Dan zal ze
gedreigd worden met naar een psychiatries ziekenhuis gestuurd te worden. Mannen weten dat: 'Ik
zal je pesten tot je in een inrichting wordt opgenomen', zei een man.
Vrouwen in een dergelijke situatie zitten in een vicieuze cirkel: als ze mishandeld worden en
thuisblijven worden ze uitgemaakt voor masochisties, neuroties of hysteries, maar wanneer ze het
huis uit gaan krijgen ze te horen dat ze onverantwoordelijk zijn en niet in staat om voor zichzelf en
de kinderen te zorgen. Sinds we begonnen zijn wordt het probleem van mishandeling meer erkend
dan daarvoor. Hoewel een heleboel mensen nog steeds beginnen te lachen en het probleem
negeren, komt deze reaksie minder voor. Vrouwen moeten weten dat zij hun huis kunnen verlaten
als ze dat willen. Maar er zouden meer huizen voor mishandelde vrouwen moeten zijn. We denken
dat sommige vrouwen niet naar dit toevluchtsoord komen omdat Amsterdam voor hen te ver weg
is. Er zouden meer huizen moeten komen in andere delen van Nederland.
Een ander probleem is om blijvende huisvesting te vinden voor mishandelde vrouwen. Het blijkt
dat veel vrouwen lange tijd in het toevluchtsoord moeten blijven omdat ze geen geschikt en veilig
onderkomen voor zichzelf en hun kinderen kunnen vinden.
Het uitgangspunt is nog steeds dat vrouwen deze specifieke misdaad tegen henzelf in de
openbaarheid brengen. Alleen op die manier kunnen zij oplossingen bedenken en kunnen zij op
de lange duur andere mensen dwingen om hen de voorzieningen te geven die zij nodig hebben en
waar zij recht op hebben.
Het verbijsterende van de getuigenissen over mishandeling van vrouwen is, dat de politie
en het merendeel van de sociale instellingen zelfs de meest vergaande vormen van geweld
voor kennisgeving aannemen als die thuis gebeuren. Op moord na worden alle vormen van
gewelddadigheid van mannen tegen vrouwen genegeerd en hoeven vrouwen niet te
rekenen op bescherming of zelfs maar medeleven van degenen die door de staat betaald
worden om de burgers te helpen en te beschermen.
 |
 |
 |
 |