De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
98
beter aan. Ik was moeder van twee kinderen en deed zo goed mogelijk
mijn best. We verhuisden naar een beter huis en ik had het druk. Toch
voelde ik dat het leven niet alleen bestond uit deze flat, dit huisvrou-
wenbestaan en ik voelde me soms erg opgesloten. Ik kon dagen zitten
lezen en zag de rommel niet. Gelukkig was mijn man een lief mens en hij
hielp me zoveel mogelijk. Ergens putte het me uit, ik kreeg geen ener-
gie. Dagelijks twee kleine kindertjes, waar ik echt van hield, maar waar
ik ook van besefte dat ze meer nodig hadden dan mijn liefde. Als ik dat
weer voelde, sleepte ik me naar het park en speelden mijn kindertjes
met andere kinderen. Ik voelde me dan ook blij dat ik iets gedaan had,
wat eigenlijk niet in mij lag, maar wat goed was voor de kinderen. Och,
ik kan er nog zoveel over schrijven, soms was ik gelukkig, soms ongeluk-
kig, maar ergens had ik dat ontevreden gevoel of ik het zelf niet was en
toch zelf was. Vaak keek ik naar mezelf, hoe ik bezig was, hoe ik met
de kinderen was, hoe ik met mijn man was.
Ons huwelijk veranderde. Mijn man veranderde, ik veranderde. Hoe en
waarin was zo moeilijk te zeggen. Het had zeker te maken met bewuster
leven, meer weten over mezelf en kontakten met vrouwen die eenzelfde
proces doormaakten, bovendien me ook minder afhankelijk op te stel-
len tegenover mijn man. Ik leerde ook, door meer zelfvertrouwen, beter
met mensen om te gaan en leerde erg veel. Mijn man had echter genoeg
aan zijn gezin en zijn werk en verheugde zich op het weekend dat we bij
elkaar zouden zijn. Elke zaterdag boodschappen doen en elke zondag
wandelen met de kinderen. Hij had ook weinig behoefte aan andere
mensen. Een enkele keer kwamen goede vrienden van ons en dan leefde
ik gewoon op. Ik kon dan werkelijk praten over andere dingen als het
kleine wereldje waarin ik leefde. Mijn andere kontakten beleefde ik
alleen, mijn man had daar liever niet mee te maken, hij voelde zich
misschien ook bedreigd in zijn veiligheid.
De kinderen werden groter en gingen naar school. Ik had nu veel meer
tijd, alhoewel ik natuurlijk gebonden was door de schooltijden. Ik deed zo
goed mogelijk mijn huishouden, probeerde álles zo goed mogelijk te
doen, maar voelde heimwee naar onduidelijke dingen. Daarbij kwam het
gevecht met mezelf, dat ik vond dat ik gelukkig behoorde te zijn. Ik had
toch alles! Ja, wat wilde ik toch? Leven! Maar ik wist niet goed hoe
dat moest. Vaak was ik door schuldgevoelens beklemd. Ik hield tot
schreiens toe van de kinderen.
Er zijn heel wat jaren verlopen op deze manier. Hij werkte, ik werkte,
samen probeerden we de kinderen op te voeden. Tot hij een relatie
kreeg. Ik had het er best moeilijk mee, maar aan de andere kant beleef-
de ik de opluchting van veel meer vrijheid, vooral in de weekenden. Ik
kwam meer met de vrouwenbeweging in aanraking en hoorde van ande-
re vrouwen, andere moeders dat ik niet de enige was, dat ik niet alleen
worstelde met problemen over moederschap en huisvrouwenrol. Dat de
helft van de wereldbevolking uit vrouwen bestaat en dat we niet alle-
maal gelijk kunnen zijn. Toch door alles wat ik doormaakte, door mijn
huwelijk, door mijn kinderen, door schuldgevoelens, raakte ik in een
diepe impasse. Ik werd overspannen, ik kon niet meer, niet meer lopen
en niet meer praten. Toen me dat de eerste keer overkwam ben ik er
met behulp van een maatschappelijk werkster weer uitgekomen. Maar
toen het me de tweede keer overkwam wist ik dat ik niet verder kon.
Dat ik eerst meer van mezelf moest weten, moest leren hoe ik met
mezelf om moest gaan, zonder man, zonder kinderen, alleen ik.
Het heeft me 1 1/2 jaar moeilijkheden gegeven. Voornamelijk schuld-
gevoelens over de kinderen. Een moeder behoort bij haar kinderen te
zijn. Als de kinderen het weekend bij mij waren geweest had ik het
daarna erg moeilijk. Elke keer was ik weer van streek, elke keer duurde
 |
 |
 |
 |