De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
77
nu goed met ze gaat of niet, en wat er eigenlijk allemaal met ze gebeurt,
blijft toch in mijn achterhoofd hangen. Maar hoe geef je nou vorm aan
die verantwoordelijkheid? Ik zou liefst de rol van een lieve oma of een
leuke tante hebben, maar daarvoor ligt het moederschap me nog veel te
vers in het geheugen (en de kinderen zien mij natuurlijk ook alleen als
moeder).
Dus houd ik alsmaar het gevoel dat ik raar zit te doen - ik hoop maar
dat het overgaat als ze wat groter zijn; maar jammer genoeg is het
bijzondere van kinderen juist dat ze klein zijn, en dat is ook wat ik ga
missen als ik ze een tijdje niet zie.
ZO HEEL GEWOON, ZO HEEL VANZELFSPREKEND
Volgens Koenen-Endepols betekent moederschap 'de staat van moeder'.
Er is ook een werkwoordsvorm; moederen, moederde, gemoederd = de
rol van moeder spelen En bij het woord moeder zelf staat simpelweg:
vrouw die een of meer kinderen heeft, en: vrouw, die als een moeder
zorgt.
Daar sta je. De staat of de rol van moeder wordt niet nader omschreven,
dus als je aan de voorwaarden van het hebben van kinderen (eigen of
niet) voldoet, ben je moeder. Heel gewoon, heel vanzelfsprekend.
Ik ben een van de vele vrouwen die zo heel gewoon, zo heel vanzelfspre-
kend moeder zijn geworden.
Als kind een echt poppenmoedertje, altijd in de weer met wiegjes en
serviesjes, later leuk met die kleintjes van de buren opgetrokken en weer
wat ouder eindeloos gepast op allerhande kindertjes. Jong getrouwd,
jong een kind, ik was stralend zwanger, had een voorbeeldige bevalling
en was vanaf het eerste moment ontzettend gelukkig met mijn kind. De
allereerste reaktie van mijn man kwetste me heel diep ('wanneer kunnen
we nu weer neuken') maar dat praatte ik onmiddellijk weer goed, want
hij had het natuurlijk nooit zo bedoeld. Al vrij snel kwamen er allerlei,
soms heel duidelijke aanwijzingen dat hij het hebben van een kind wel
totaal anders beleefde dan ik, aanwijzingen die ik voor mezelf ontken-
de, of heel diep wegstopte; ik speelde mijn moederrol met hart en ziel;
werkte niet, stond dag en nacht klaar, ging niet meer uit, zag haast geen
vrienden meer en ging volkomen op in mijn kind.
Het tweede kind werd gepland, netjes binnen de drie jaar, ik wilde het
dolgraag en mijn man vond het best. Alles ging naar wens, wel viel het
me op, dat hij, net als tijdens de vorige zwangerschap, totaal niet mee-
leefde en geen enkel begrip toonde, maar 'dat zou wel beter worden als
het kind er eenmaal was'.
Het kind was er, een prachtige baby, maar na veertien dagen kreeg ik
borstontsteking. Ik had 41,9 graden koorts, kwam voor het eerst tot de
ontdekking dat een thermometer maar tot 42 graden gaat en mijn man
moest 's avonds weg. Voor het eerst heb ik hem gezegd dat ik hem
nodig had, hem gevraagd of hij alsjeblieft bij me wilde blijven, dat het
ook zijn kinderen waren. Hij vond dat hij toch moest gaan, dat hij er
niet onderuit kon; hij zou binnen 'n uur weer terug zijn en kwam 's
morgens om zeven uur. In die tussentijd heb ik, ondanks dat ik niet op
mijn benen kon staan van de koorts, drie maal het kind verzorgd en
gevoed, de oudste laten plassen, en ondanks dat ik af en toe heb moeten
liggen ijlen, ontzettend veel nagedacht, over mezelf, over hem, over de
kinderen, over ons.
Het werd toch weer goedgepraat, het ging weer fout, we legden het
weer bij en het ging meer mis. Ik durfde gewoon niet onder ogen te zien
wat ik eigenlijk wel wist: dat hij alleen kinderen had gemaakt omdat dat
er nu eenmaal bijhoorde; dat hij totaal niet had overzien wat het in-
 |
 |
 |
 |