De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
78
hield, dat hij de verantwoording niet aan kon en eigenlijk ook niet
wilde, dat was mijn taak. Alle verantwoording was voor mij, alle beslis-
singen nam ik; de onzekerheid en angst als ze ziek waren, waren voor
mij. Als we geen oppas hadden kon ik niet weg en toen ze tanden
kregen kon ik niet slapen. Hij moest immers vroeg op, hij moest wer-
ken, hij moest studeren. Alleen over de dure kinderschoenen kregen we
ruzie. O, hij hield wel van de kinderen, alleen ziet 'n man dat nu
eenmaal anders dan een vrouw nietwaar. Hij zag de kinderen als een
soort speelpoppen, die je tevoorschijn kunt halen als jij daar zin in hebt,
en die dan ook nog zo moeten zijn als jij ze hebben wilt. Maar niet
vervelend, niet ziek, niet verdrietig en als je uit wilt of op vakantie,
zouden ze er eigenlijk helemaal niet moeten zijn.
Het heeft toen nog bijna drie jaar geduurd, voor ik zo ver was dat ik
inzag dat ik niet bang hoefde te zijn voor het alleen zijn, want dat was
ik al; voor de verantwoording, want die had ik al; voor de financiële
terugstap, zijn inkomen was toch niet van mij. En toen ik eenmaal zover
was zei mijn man doodleuk: als het dan toch moet, laten we elkaar dan
maar vrijlaten; we beginnen gewoon allebei helemaal opnieuw. Alsof ik,
met twee kleine kinderen, ooit echt opnieuw kon beginnen; toen be-
sefte ik pas dat dat voor mij het meest ingrijpend is van het kinderen
hebben: het gevoel dat het nooit meer kan worden als vroeger; dat ze,
of ze nu bij me zijn of niet, altijd in me aanwezig zijn, dat ik, ook al ga
ik alleen weg, nooit meer helemaal los van ze ben.
Ik ben nu anderhalf jaar gescheiden. Anderhalf jaar wennen aan een
nieuw bestaan, een nieuwe stad, nieuwe mensen. Ik heb geleerd meer
voor mezelf te kiezen, ik ben niet meer zo 'ideaal', ik kan weer uitsla-
pen, uit gaan, gewoon geen zin hebben of niet gestoord willen worden.
Maar af en toe kan ik uren voorlezen, want het journaal hoeft niet aan
om acht uur: als de kinderen om zes uur nog heerlijk aan het spelen zijn
eten we een uurtje later, want het eten hoeft niet op tafel te staan als
papa thuis komt. En als ik 's avonds of een weekend weggeweest ben,
zijn we alle drie blij elkaar weer te zien en zitten we vol verhalen over
hoe het was en wat we gedaan hebben.
Kinderen moesten altijd hun ouders dankbaar zijn voor alles wat die
voor hen hadden gedaan; ik ben vaak mijn kinderen dankbaar, omdat ze
mij veranderd hebben omdat ik door hen pas echt ben gaan denken. Ze
hebben me geleerd wat verantwoordelijkheid is, ze hebben me geleerd
dat je een ander mens, ook al is het een klein mensje, moet respekteren
en rekening moet houden met zijn gevoelens, zijn goede en slechte
kanten. Ik weet dat zij mij nodig hebben, maar ik heb hen net zo nodig,
ik heb ze nodig om de warmte en liefde die ze mij geven, om het 'horen
bij'-gevoel, 'n stukje zekerheid dat ik nodig heb. En ik wil mezelf niet
wegcijferen, ik wil me niet opofferen maar ik wil ook dat zij gelukkig
zijn en om daar een goede tussenweg in te vinden!
Je zit met je eigen gevoelens van schuld, van het niet goed doen en met
gevoelens van belemmerd worden in je vrijheid, van ergernis ook en dan
krijg je ook nog te maken met kritiek van verschillende kanten, door de
een wordt je verweten dat je te veel met jezelf bezig bent en te weinig
met je kinderen, door de ander dat je niet genoeg voor jezelf kiest en
teveel rekening houdt met hen. En meestal weet ik best dat je maling
kan die kritiek moet hebben en ben ik ervan overtuigd dat het lekker
gaat nu, dat het met mijn kinderen goed gaat en dat ik me fijn voel.
Maar op andere momenten voel ik me aangevallen en onzeker en krijg
weer het gevoel dat ik mijn rol niet goed speel, niet beantwoord aan de
verwachting.
Af en toe neem ik de kinderen 's avonds mee naar het vrouwenhuis, als
ik geen oppas heb, dat gaat meestal heel leuk en gezellig, maar er hoeft
er ,maar een even te huilen of te zeuren en je krijgt, ook daar, van
 |
 |
 |
 |