De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
79
verschillende kanten te horen dat het ook al veel te laat is, dat ze allang
in bed horen te liggen en ondanks mezelf voel ik me dan toch weer
schuldig. Terwijl ik aan de andere kant soms het gevoel krijg dat het me
kwalijk genomen wordt dat ik de kinderen niet alleen maar als 'n last en
'n beperking voel, dat ik er vaak doodgewoon erg veel plezier in heb.
Pas later kan ik weer bedenken dat er ook hele fijne reakties zijn, van
mensen die wel begrijpen wat ik aan het proberen ben. Dat ik probeer
aan mijn moederschap een inhoud te geven waar we alle drie gelukkig
mee kunnen zijn, dat ik probeer mijn kinderen een ander moederbeeld
mee te geven dan ikzelf had, probeer te bereiken dat ze als ze ooit zelf 'n
kind willen hebben, weten dat moeder-zijn iets is waar je heel bewust
voor moet kiezen en dat je dat niet zo heel gewoon, zo heel vanzelfspre-
kend wordt door het hebben van één of meer kinderen.
DAGINDELING
Ik ben 37 jaar oud en kleuterleidster van beroep. Ben sinds enkele jaren
gescheiden en woon nu met mijn twee kinderen in een heerlijk huis in
de Bijlmer. Ik heb vanaf dat ik mijn diploma haalde gewerkt dus dat
was geen punt toen ik ging scheiden. Van mijn salaris kan ik behoorlijk
rondkomen dus die zorgen heb ik ook niet. Het grootste probleem is;
hoe los ik alles op ivm het naar school en kresj brengen van mijn
kinderen.
We staan 's morgens om half zeven op, ik ga het ontbijt klaarmaken en
de kinderen kleden zich aan. Mijn oudste zoon (11 jaar) helpt vaak de
jongste (4 jaar). Bedden worden opgemaakt en kamers opgeruimd. Om
kwart voor acht gaan we de deur uit. Eerst een half uur in een propvolle
bus naar de stad, we werken nl. alle drie in de stad. De jongste op de
kresj, de oudste op de lagere school en ik ook op school. Mijn oudste
stapt het eerste uit en gaat dan nog een stuk met de tram. Wij de
volgende halte. Kind naar de kresj en dan nog twee trams voor ik op
school ben. Het is dan inmiddels 9 uur geworden.
Tussen de middag komt de oudste naar mijn school om zijn brood te
eten en een kop soep. Ik ben om vier uur klaar, doe dan mijn bood-
schappen in de buurt en ga kresjwaarts. Om ongeveer half vijf zitten we
weer in een propvolle bus naar huis. Om vijf uur zijn we er weer. Even
een kop thee of een glas rosé. Wat dingetjes vertellen over kresj en
scholen en dan eten koken. De oudste speelt meestal tot een uur of half
zeven buiten. Dan eten, wassen van de jongste, voorlezen en pitten. De
oudste vertrekt meestal tussen half negen en negen uur naar bed. Tot
voor een paar weken deed ik dan hierna mijn huishouden. Gewoon,
wassen, strijken, schoonhouden en wat dies meer zij.
Ik heb nu een werkster die het grove werk doet en zo heb ik nu meer
tijd over voor mijzelf en de kinderen.
Als alles zo gaat zoals ik zojuist beschreven heb is er geen vuiltje aan de
lucht. Maar nu het ziek zijn van de kinderen. Ik heb erg goeie vrienden
die nog studeren en vaak inspringen, lukt dit niet dan is er nog de
buurvrouwen anders betekent 't voor mij vrij vragen op school. Ziek zijn
van mijzelf is net zo'n organisatie. Weer andere vrienden bellen om de
jongste naar de kresj te brengen. Dit lukt allemaal lang niet altijd en dan
moet je links en rechts gaan bellen en bedelen, want zo voel ik dat
soms.
Uitgaan is ook nog een punt. Mijn oudste zoon past meestal op, want
hij wil niemand anders die oppast. Ik zeg het dan tegen de buren dat ik
dan en dan wegga en zo en zo laat thuis ben. Erg laat wil ik het nooit
maken, want dan voel ik mezelf niet meer zo lekker, een te groot
plichtsgevoel, denk ik, maar tja ik heb het.
 |
 |
 |
 |