De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
80
Volgens mij zou het een zalige oplossing zijn, als je met allemaal goede
bekenden en vrienden, oud en jong op zo'n galerij zou wonen. Allerlei
beroepen, allerlei werktijden, mensen die de hele dag thuis zijn, mensen
die 's avonds thuis zijn, zodat iedereen, als dat nodig is, kan inspringen
en dit de gewoonste zaak van de wereld vinden. Ik denk niet dat het een
utopie is, het moet mogelijk zijn. Nog iets wat alles makkelijker zou
maken, een beetje dichter bij je werk wonen.
De afgelopen jaren liep alles wel redelijk op rolletjes. Met het nieuwe
schooljaar komt er een grote verandering. De jongste gaat naar een
kleuterschool in de Bijlmer, de oudste naar de middelbare school.
Bovendien de grootste ramp, onze allerbeste vrienden moeten voor een
jaar stage lopen in een ander deel van Nederland en dus ben ik de meest
ideale oppas en opvang kwijt. In mei al geschreven naar de stichting
Tussen twaalf en twee, een opvang voor tussen de middag, van de
jongste. De buren heb ik gevraagd of ze eventueel in noodgevallen hem
van school kunnen halen om 4 uur.
Hoe moet het 's woensdag als ik zelf schoolvergadering heb. Er wonen
gelukkig aardige mensen op mijn galerij. Ik ga 't maar weer gewoon
vragen en dan komt de oplossing vanzelf, maar het blijft puzzelen en
ver, ver vooruit denken.
NA DE SCHEIDING
Hij is het vast. Hij heeft me nodig. Bovendien ben ik al twintig, het
wordt toch wel eens tijd. Een jaar later trouwde ik om zeven maanden
later mijn zoon te baren. Veertien maanden later krijg ik een dochter,
eenentwintig maanden daarna nog één. Zeven jaar botst ons huwelijk
door. Als ik naar een vergadering wil verwaarloos ik mijn gezin, als het
eten niet om twaalf uur op tafel staat wordt er lelijk gekeken, de koffie
niet klaar en speelgoed op de grond betekent je man niet liefhebben. En
dan ook nog zeggen dat je vandaag geen zin hebt; je bent frigide en
verzaakt bovendien je echtelijke plichten.
Een maand na het slagen voor het staatsexamen voor onderwijzeres
word ik door de voordeurruit geslagen, wat me naast een blijvend lit-
teken scheiding van tafel en bed oplevert.
Nu ben ik zeven jaar alleen en ik heb nog geen dag spijt van mijn
scheiding gehad. Alleen toen mijn dochtertje van zeven aan een vriend
vroeg: 'ben je ook geslagen? ' en ze bedoelde: 'ben je ook gescheiden? '
voelde ik een steek omdat ik haar dit niet had kunnen besparen. Toch
heb ik nog steeds het gevoel dat ik het niet alleen kan. Mijn zoon pikt
koekjes. Ik ontdek dat voor de zoveelste keer als mijn ouders er zijn. Ik
word ontzettend kwaad, mijn zoon van 14 blijft doodkalm. Mijn vader
zegt: 'We gaan naar huis. Je snauwt dat kind af om een paar koekjes. Je
weet niet wat liefde is.' Het doet pijn, eindeloos veel pijn. Van wie krijg
ik liefde? Wat is liefde? Liefde geven aan je kinderen? Steeds weer
zetten ze je voor schut, Toch heb ik om de kinderen die vriend niet bij
me wonen. Om hen moet ik genoegen nemen met af en toe een be-
zoekje. 'En denk er om: je kunt me niet bellen, mijn secretaresse heeft
het door'. 'Oké, bel jij dan.' 'Ma, die onbekende is aan de lijn. Het is
oom Kees niet, een ander, hoeveel hou je er op na? ' Mijn God, Kees
belt allang niet meer nu ik zo ver weg woon.
Op mijn vrije zaterdag rijd ik mijn dochter en haar vriendinnen naar een
hockeytournooi. Het is koud en het loopt nog uit ook. Zal Anne Pa
gebeld hebben? Het is zijn bezoekweekend. Gisteravond kreeg ik geen
gehoor en kon dus niet vragen of hij een half uurtje later wilde komen.
Constant honderdtien in mijn oude R-viertje is onverantwoord bij dit
weer. Als we thuis komen is Pa al weg met de boodschap dat Pieps maar
 |
 |
 |
 |