De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
87
hebben voor jezelf. En enige konsentratie opbrengen om bv. een boek
te lezen, terwijl je ene kind het bed met schoensmeer bewerkt en de
andere de radio aan het snoer naar beneden haalt, is ook onmogelijk.
Voldoening schenkt een kind natuurlijk ook, maar voor hoelang? Twee
maanden, of misschien drie? En dan?
Dan begint de jarenlange strijd om niet helemaal jezelf te verliezen in
het opvoeden van je kinderen.
Met al deze dingen had ik nooit rekening gehouden. Niet eens met het
feit dat kinderen groter worden. Hadden mijn ouders niet zo uitdrukke-
lijk te kennen gegeven dat ze niet wilden dat ik met een kind thuis
aankwam, dat ze ook geen enkele zorg voor dit kind op zich wilden
nemen, dan had mijn plan om een kind te krijgen, best wel wat vastere
vormen aangenomen. Ook dan hadden zich nog wel problemen voorge-
daan omtrent mijn leven met kind, zonder man, maar die waren in mijn
ogen niet onoverkoombaar.
Inmiddels was ik in Amsterdam gaan wonen, waar ik een opleiding
volgde. Het idee dat ik een kind moest, was wat minder geworden.
Mede doordat het in Amsterdam te moeilijk zou zijn om een kind te
hebben. Ik moest naar school en werken en waar zou mijn kind in die
tijd dan blijven? Mijn zaligmakend moederschap kreeg in die tijd nog
een ekstra dreun door mijn moeder. Ze vertelde me, geheel in vertrou-
wen wel te verstaan, dat ze pooit meer kinderen zou willen als ze jong
was. Dat was voor mij wel even wat om over na te denken. Mijn eigen
moeder die in mijn oor fluistert dat ze mij nooit nog een keer zou
willen hebben. Ik ging verwoed redenen voor zo'n uitspraak zoeken en
kwam tot de volgende konklusie:
a. Wij, haar kinderen, waren de grootste etters die ooit geboren zijn
of
b. Het moederschap is, in tegenstelling tot wat de mannenwereld be-
weert, helemaal niet zo zaligmakend.
Punt a was niet van toepassing. We waren best wel vervelend geweest,
maar niet erger dan andere kinderen.
Bleef punt b dus over.
En inderdaad, ook zij was het slachtoffer van haar opvoeding, verheerlij-
king van het moederschap. Van een wereld die een vrouw tracht dom te
houden, door uitsluitend erin toe te stemmen dat ze kinderen baart en
groot brengt. Ze moet daar al haar tijd in stoppen, een opgelegde levens-
opdracht, waardoor haar kinderen en man haar enige sociale kontakt
zijn. En omdat ze zich dan zo verantwoordelijk voor deze kinderen
voelt kan door de mannenwereld, via de kinderen morele chantage en
druk op een vrouw uitgeoefend worden. Hier wordt dan ook veelvuldig
gebruik van gemaakt.
Inmiddels was mij duidelijk geworden dat ik zelf nooit kinderen wilde.
Nu word ik een egoïste genoemd omdat ik, een vrouw, mijn eigen leven
indeel en niet aan mijn heilige bestemming voldoe: kinderen baren.
8 dagen per week
ment zij de 'horde'
die zijn trots vormt
kinderen geheten ...
de moederrol wordt zoveel
geëerd, opgehemeld en verheerlijkt
dat deze titel weigeren
alleen voor egoïsten is weggelegd.
 |
 |
 |
 |