De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
96
mijn studie kreeg ik ook meer interesse voor hun schoolwerk.
De relatie met mijn echtgenoot werd in die tijd steeds slechter. Hij
stond zeer negatief tegenover mijn studie en begon steeds meer te mop-
peren en mij in alles tegen te werken. Ik besloot deze keer toch door te
zetten en de opleiding af te maken. Sinds die tijd is ons huwelijk steeds
slechter geworden en op het ogenblik is er niets meer, alleen nog ruzie
tussen ons. Tijdens het Bonte Was weekend heb ik er voor het eerst met
anderen over gesproken. Dit werkte erg bevrijdend en ik besloot naar
een bureau voor maatschappelijk werk te gaan. Hier vond ik iemand die
naar mij luisterde en mij adviseerde hoe te handelen.
De situatie wordt nu wel toegespitst. Ik ben er mij van bewust dat deze
stap best op een echtscheiding kan uitlopen. Maar de situatie laten zoals
die is, dat kan ik niet meer. Mijn overtuiging is dat mijn kinderen meer
geleden hebben door de slechte sfeer en de ruzies tussen ons dan door
mijn studie of werk. Ze zijn de laatste tijd moeilijk en agressief en af en
toe is het aan hun schoolwerk ook te merken. Ik hoop voor hen dat ze
nu een betere tijd tegemoet gaan.
Wel vind ik het jammer dat ik door de problematiese toestand in mijn
gezin, door de tijd en energie die het kost om tot een oplossing te
komen, weinig tijd overhoud voor feministiese aktiviteiten. In ieder
geval wil ik voor m'n vrijheid vechten en hoop dat steeds meer vrouwen
dit gaan doen, zodat er langzamerhand een andere mentaliteit ontstaat
en er in toekomstige huwelijken meer vrijheid zal zijn voor man en
vrouw, en de kinderen evenwichtiger zullen opgroeien.
MOEDERS OP SCHOOL
In het Vrouwenhuis in Amsterdam zijn we in september 1975 gestart
met een school voor vrouwen die niet meer dan lagere school gedaan
hebben, 2 ochtenden in de week, tijdens de schooltijden van de kinde-
ren. Er werd lesgegeven in de vakken nederlands, engels en maatschap-
pijleer. Drie leraressen wisselden elkaar af.
De bedoeling was van het begin af aan dat leerlingen en leraressen
samen het les programma bepaalden. Dat leverde in het begin nogal wat
moeilijkheden op omdat de meeste leerlingen vonden dat ze hetzelfde
moesten leren als hun kinderen om thuis te kunnen helpen bij het
huiswerk en om zich niet stommer te voelen dan de kinderen.
Na een tijdje ontdekte iedereen dat het zinniger en ook leuker is om
voor jezelf iets te leren en dat dat dan met een omweg ook je kinderen
ten goede komt.. Veel vrouwen stuitten thuis op moeilijkheden, zo van:
moet je nou al weer huiswerk maken? Noem je dat leren? Jij wil zeker
professor worden ten koste van je gezin? Zeker is dat noch thuis noch
in de direkte omgeving van de deelneemsters hun initiatief vaak werd
toegejuicht.
De groep ontdekte dat het met elkaar op school zitten nog wel iets
anders opleverde dan vakkennis. Er groeide begrip voor elkaar. Na een
tijdje trokken veel vrouwen ook buiten schooltijd met elkaar op, vingen
elkaar op als er weer eens moeilijkheden thuis waren, organiseerden
uitstapjes naar een biologisch-dynamische boerderij en naar Londen
(voor het engels en voor de gezelligheid).
Na een jaar vinden de meesten dat ze veel geleerd hebben, meestal
andere dingen en op een andere manier dan ze zich in het begin voorge-
steld hadden. Een deel van de groep gaat het cursusjaar 76/77 door in
het Vrouwenhuis, met nieuwe vrouwen erbij, misschien met andere
vakken, andere leraressen. Anderen gaan naar de volwassenen-mavo, die
in september '76 start. Ze zijn wel achterdochtig over hoe het daar toe
zal gaan; niemand wil eigenlijk van de vrijheid af om zelf te bepalen wat
 |
 |
 |
 |