Charlotte Perkins Gilman, Het gele behang (1892). Nederlandse vertaling, De Bonte Was, 1977
10
Bij maanlicht - de maan schijnt de hele nacht naar binnen als er maan is -
zou ik niet kunnen zeggen dat het hetzelfde behang is.
's Nachts, bij elk soort licht, schemerig licht, kaarslicht, lamplicht en het
ergst van alles bij maanlicht, dan worden het tralies! Het buitenste patroon
bedoel ik, en de vrouw erachter is zo duidelijk als maar kan.
Ik realiseerde me lange tijd niet wat het ding was dat je erachter kunt zien,
dat vage onderpatroon, maar nu weet ik heel zeker dat het een vrouw is.
Overdag is ze ingetogen, rustig. Ik verbeeld me dat het het patroon is dat
haar zo stil houdt. Het is raadselachtig. Het houdt me urenlang rustig.
Ik lig steeds meer in bed. John zegt dat het goed voor me is, en dat ik zoveel
moet slapen als ik kan.
Hij is trouwens met die gewoonte begonnen door me na elke maaltijd een
uur te laten rusten.
Dat is naar mijn overtuiging een slechte gewoonte, want ik slaap niet,
begrijp je wel.
En dat kultiveert het bedrog, want ik vertel hem niet dat ik wakker ben - o
nee!
Eerlijk gezegd begin ik een beetje bang voor John te worden.
Hij ziet er erg raar uit, soms, en zelfs Jennie heeft een onverklaarbare blik in
haar ogen.
Af en toe bekruipt me de gedachte, bij wijze van wetenschappelijke
hypothese - dat het misschien het behang is!
Ik heb naar John gekeken terwijl hij niet wist dat ik keek, en ben plotseling
de kamer binnen gekomen met de meest onnozele smoesjes, en toen heb ik
hem er herhaaldelijk op betrapt dat hij naar het behang keek! En Jennie ook.
Ik heb Jennie een keer betrapt met haar hand op het behang.
Ze wist niet dat ik in de kamer was en toen ik haar met kalme, zeer kalme
stem, mezelf maximaal in bedwang houdend, vroeg wat ze deed met haar
hand op het behang - toen draaide ze zich om alsof ze op stelen betrapt was
en keek erg boos - vroeg me waarom ik haar zo aan het schrikken maakte!
Toen zei ze dat het behang afgaf op alles wat ermee in aanraking kwam, dat
ze op al mijn kleren en die van John gele vlekken had gevonden en dat ze
wou dat we voorzichtiger waren.
Klinkt dat niet onschuldig? Maar ik weet dat ze het patroon bestudeerde en
ik ben vastbesloten dat niemand behalve ikzelf het geheim ervan zal ont-
dekken!
Het leven is nu veel opwindender dan vroeger.
Ik heb iets meer te verwachten, begrijp je, om naar uit te zien, begrijp je, om
in de gaten te houden. Ik eet echt beter en ben rustiger dan ik was.
John vindt het zo fijn me beter te zien worden!
Hij lachte gisteren een beetje en zei dat ik scheen op te bloeien ondanks
mijn behang.
 |
 |
 |
 |