Charlotte Perkins Gilman, Het gele behang (1892). Nederlandse vertaling, De Bonte Was, 1977
11
Ik wimpelde het lachend af. Het was mijn bedoeling niet hem te vertellen
dat ik opknap vanwege het behang - hij zou me maar uitlachen. Hij mocht
me er zelfs eens willen weghalen.
Ik wil er nu niet weg tot ik het heb uitgevonden.
Nog een week, en ik denk dat dat genoeg zal zijn.
Ik voel me zo veel beter! 's Nachts slaap ik niet veel, want het is zo
interessant de ontwikkelingen te volgen, maar ik slaap veel overdag.
Overdag is het vermoeiend en verwarrend.
Er zijn altijd nieuwe loten aan de zwam en nieuwe tinten van geel overal
doorheen. Ik raak de tel kwijt, hoewel ik heel precies heb geprobeerd ze te
tellen.
Het is het vreemdsoortigste geel, dat behang! Het doet me denken aan alle
gele dingen die ik ooit gezien heb - geen mooie dingen zoals boterbloemen,
maar oude, vieze, smerig-gele dingen.
Maar er is nog iets anders met dat behang – de lucht! Ik merkte die op
meteen toen we de kamer binnenstapten, maar met zoveel frisse lucht en zon
was het niet erg. Nu hebben we een week regen en mist gehad en of de
ramen nu open zijn of niet, de geur is er.
Hij kruipt het hele huis door.
Hij hangt in de eetkamer, hij sluipt in de zitkamer, hij verbergt zich in de
hal, hij ligt me op te wachten op de trap.
Hij gaat in m'n haar zitten.
Zelfs als ik een ritje ga maken en als ik dan m'n hoofd plotseling omdraai en
hem verras - dan is de geur er!
En ook zo'n speciale geur! Ik heb er uren aan besteed te proberen hem te
analyseren, uit te vinden waarnaar hij ruikt.
Het is geen akelige geur - in het begin, en erg zacht, maar beslist de
subtielste, vasthoudendste geur die ik ooit ben tegengekomen.
Met dit vochtige weer is het vreselijk. Als ik 's nachts wakker word voel ik
hem over me heen hangen.
In het begin raakte ik er overstuur van. Ik dacht er serieus over om het huis
in brand te steken – om die lucht kwijt te raken.
Maar nu ben ik eraan gewend. Het enige wat ik kan verzinnen is dat de geur
zo is als de kleur van het behang! De geur geel.
Er is een erg gek spoor op deze muur, dichtbij de vloer, bij de plint. Een
streep die de kamer doorloopt, hij gaat achter elk meubelstuk langs, behalve
het bed, lang, recht, zelfs glad, alsof iemand hem steeds opnieuw heeft
gewreven.
Ik vraag me af hoe dat is gedaan en wie het heeft gedaan. En waarom ze het
hebben gedaan. Rond en rond en rond - rond en rond en rond - ik word er
draaierig van!
Eindelijk heb ik echt iets ontdekt.
Door 's nachts zoveel te kijken, als het zo verandert, heb ik het eindelijk
uitgevonden.
 |
 |
 |
 |