MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
113
Getuige 7: Griekenland
Mijn ervaring begon, samen met die van zoveel anderen, op de eerste dag van de militaire coup,
op 21 april 1967, toen ze voor het eerst aan mijn deur klopten. Gelukkig kon ik ontsnappen, omdat
een vriendin me gewaarschuwd had. Daarna zat ik ondergedoken. In de eerste maand na de coup
begonnen we ons te organiseren onder de naam E.K.D.A. Helaas werden we gearresteerd nadat
we de eerste pamfletten hadden verspreid. Ik werd door de politie gearresteerd in augustus 1967.
Ze namen me mijn boeken, mijn privé-spullen en alles wat ze verder wilden hebben, af. De daarop
volgende maand werd ik volledig geïsoleerd van de andere gevangenen. Een maand lang werd ik
dag en nacht ondervraagd. Als ze me niet ondervroegen stopten ze me in de smerigste, vuilste
cel, vol vies water en muizen. Ik zal nooit vergeten hoe ik steeds rechtop bleef staan, uit angst iets
aan te raken omdat de cel zo vol muizen zat.
Ze betrokken mijn moeder er ook in. Tijdens de laatste dagen van mijn isolatie, toen de ondervra-
gingen voorbij waren, kwelden ze me door me mijn moeder slechts voor een paar minuten te laten
ontmoeten. Ze wilden dat ik een verklaring zou ondertekenen en ze probeerden me dat te laten
doen door mijn moreel te breken. Ze stopten me in een cel met twintig andere vrouwen, die
ongeveer dezelfde ervaringen hadden als ik. Eleni Boulgari, Ermans Nahuikian, Evthyhia
Manteou, Niki Fountourathaki en Kakia Ioannidou zaten er ook bij. Ze chanteerden ons door te
zeggen dat we geen politieke gevangenen waren, maar 'gewone' kriminelen. Een paar maanden
later werd ik berecht door een krijgsraad.
Toen ik eindelijk bevrijd was vertrok ik naar Parijs. In 1969 besloot ik terug te gaan naar Grieken-
land, waar ik opnieuw gearresteerd werd en ondervraagd werd over de organisatie in het
buitenland en mijn deelname daaraan. Ze lieten me gaan, maar in augustus 1971 arresteerde de
militaire politie (E.S.A.) me opnieuw. Ze zeiden dat als ik niet zou praten, ik de E.S.A. niet levend
zou verlaten. Ze speelden een bandje af, waarop steeds herhaald werd: 'Moraitou is gek, Moraitou
is gek'. Ze gingen vlak voor mijn cel staan praten en zeiden dan dat mijn moeder dood was en ze
dreigden mijn moeder dat, als ik niet zou praten, ze me niet levend terug zou zien. Een maand
later lieten ze me gaan. Tegen die tijd leed ik aan geheugenverlies en was ik aan mijn linkerzijde
verlamd.
Getuige 8: Sovjet-Unie
Ik kom uit de Verenigde Staten en ik wil jullie vertellen over onze zusters in de Russiese gevange-
nissen. Ik zal citeren wat Rose Styron van Amnesty International over hen zegt.
'Vrouwen in de Sovjet-Unie zijn veroordeeld tot opsluiting in gevangenissen, kampen en psychia-
triese inrichtingen voor hun ideeën, hun godsdienstige overtuiging, de boeken die ze lezen of voor
het indienen van petities over nationale rechten en het behoud van een nationaal erfdeel, voor het
bepleiten van wetshervormingen, voor het verdedigen van hun vrienden en kollega's, voor de
weigering hun familie aan te geven.'
In de gevangenis worden deze vrouwen gestraft met eenzame opsluiting, met kleinere rantsoenen
en met ontzegging van het voorrecht dat hun kinderen ze eenmaal per jaar mogen opzoeken. Ze
lijden aan ziektes als borstkanker, tuberkulose, verlamming, maar krijgen geen mediese behande-
ling.
Ik zal jullie nu een korte getuigeverklaring laten horen van zusters uit de Oekraïne, die de Rus-
siese regering verzochten hen toestemming te geven om te emigreren. De toestemming werd
geweigerd.
'We sturen jullie deze oproep', hebben ze geschreven, 'als een boodschap in een fles, die je in zee
gooit, niet wetend wie ze zal bereiken'. Dan schrijft één van hen, 'Ze kwamen naar mijn huis. We
zijn gekomen om je op te sporen volgens Code 62', zeiden ze. 'Wat is Code 62? ' vroeg ik. Geen
antwoord. Vijf van hen namen me mee naar de badkamer. Ze trokken mijn kleren uit. Ze stopten
hun handen in mijn haar, mijn ogen, mijn mond. Ze stopten ze in mijn vagina, mijn anus. 'Wat
zoeken jullie toch? 'vroeg ik. 'Een manuskript' antwoorden ze.
Anderen beschreven soortgelijke ervaringen.
 |
 |
 |
 |