MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
56
kleren voor de kinderen en zonder ooit een cent van mijn man. Al leef ik nu beneden het peil van
de bijstand, de Staat weigert mij voor mijn werk te betalen.
Maar diezelfde Staat stelt de regels vanaf de dag dat je een flat of een huis krijgt. Wanneer een
vrouw in verwachting is, zegt de Staat naar welk ziekenhuis ze moet gaan. In heel veel gevallen
forceert de dokter de bevalling, zodat de baby geboren wordt in de tijd van de Staat en niet op het
natuurlijke tijdstip. Als je kind 4 1/2 jaar oud is, vertelt de Staat je dat het naar school moet. De
Staat besluit wat voor opvoeding het moet krijgen, of haar I.Q. hoog genoeg is voor openbaar of
voortgezet onderwijs, en op welke leeftijd ze van school af moet. Daarna probeert de Staat haar in
een baan te stoppen waarvan zij willen dat ze die neemt en die ze niet zelf kan kiezen. Als het
meisje langzaam leert is er geen hoop voor haar. Ze zullen haar een of andere willekeurige baan
geven en als ze weigert krijgt ze het etiket van onruststookster. Terwijl de kinderen opgroeien en
terwijl de Staat zegt wat goed is voor het gezin, krijgt de vrouw, die de bevelen van de Staat
gehoorzaamt, geen cent loon, maar als de vrouw ten gevolge van een slechte gezondheid of iets
anders niet aan de eisen voldoet, grijpt de Staat weer in en brengt de vrouw voor de rechtbank.
De reden dat zo veel vrouwen een slechte gezondheid hebben en aan depressies lijden is dat ze
thuis financiële problemen hebben. Als de Staat het goed zou doen en haar een rechtvaardig loon
zou betalen, zou ze veel minder gezondheidsproblemen hebben.
Ik heb naar werk gesolliciteerd via de arbeidsbeurs. De Staat heeft mij opgeleid als
leerbewerkster, en er waren maar twee fabrieken die mij in dienst konden nemen. Ik heb deze
banen niet kunnen aannemen want de fabrieken bevonden zich in het hartje van een protestants
gebied. Ze hebben me met de dood bedreigd als ik me daar nog eens liet zien. Toen ik dit uitlegde
aan de ambtenaar van de bijstand, liet ze mij een papier tekenen waarin stond dat ik twee banen
geweigerd had en toen werd gezegd dat ik geen uitkering meer zou krijgen.
Dit gebeurde drie jaar geleden. Ik heb even voor Kerstmis weer een werkloosheidsuitkering
aangevraagd. Na vijf weken vechten, werd me 5 pond (f 22,50) per week toegezegd voor mijzelf,
maar niets voor mijn drie kinderen. Als ik betaald zou worden voor het huishoudelijke werk dan
zou het niet nodig zijn uit werken te gaan en m'n familie en ik zouden niet in zo'n armzalige
toestand verkeren als nu het geval is.
Als vrouwen samenwerken om loon te krijgen voor huishoudelijk werk, dan zullen ze zich bewust
worden van hoe ze werden uitgebuit door de regeringen van hun landen en bovendien zouden ze
onafhankelijk kunnen zijn van de mannen, wat weer met zich meebrengt dat ze niet langer
voetvegen hoeven te zijn voor mannelijke bruutheid en overheersing.
Getuige 4: Italië
Ik werk in een fabriek die uurwerken maakt, en waar 900 arbeiders werken, waarvan 400 vrouwen.
Niemand twijfelt er aan dan wanneer een dokter o{ een verpleegster patiënten verzorgen, ze aan
het werk zijn. Er zijn zelfs mensen die zich beginnen te realiseren dat wanneer wij thuis zijn om
onze geliefden te verzorgen, wij ook werken, dat is een deel van het huishoudelijk werk. Maar over
het algemeen wordt het niet beschouwd als werk, of volgens dezelfde maatstaven beoordeeld als
werk buitenshuis. Huishoudelijk werk is een deel van die obscure vanzelfsprekende roeping van
toewijding aan het gezin en het huiselijk leven, die geduld, vriendelijkheid en opoffering vergt.
Omdat huishoudelijk werk niet betaald wordt, heeft het geen ruilwaarde. Vrouwen worden uitgebuit
vanaf de dag van hun geboorte tot aan de dag dat ze sterven. Dit proces van uitbuiting heeft
ernstige gevolgen voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de vrouw. Vrouwen die een
baan hebben worden dubbel uitgebuit; ze hebben dubbel werk, zijn dubbel zo moe en dus
vatbaarder voor lichamelijke ziektes. Maar ze hebben nooit tijd om uit te zieken.
Bij honderdtachtig vrouwen op onze fabriek werd een uitstrijkje gemaakt. Toen het tumorcentrum
de resultaten stuurde, ontdekten velen van ons (25%) dat we cervicitis vaginitis, erosie van de
baarmoederhals, parasieten, ontstekingen enz. hadden. Niet, dat we vóór die tijd gedacht hadden
dat we zo gezond waren. Als we klaar zijn met ons werk in de fabriek, begint ons werk thuis, dus is
er nooit tijd om aandacht te besteden aan uitputting, afscheiding, koorts, pijn en andere
ongemakken. Wanneer kunnen wij onszelf veroorloven om ziek te zijn? Nooit, alleen als we
 |
 |
 |
 |