MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
91
geworden. Toen heeft hij om half vijf 's ochtends gezegd dat ik kon vertrekken en ik was zo bang
dat ik gegaan ben. Via de telefoon kwam ik in kontakt met de stichting 'Blijf van m'n lijf en daar
woon ik nog steeds.
Die zaterdag ging ik terug om de kinderen te halen. Dat lukte me niet want m'n vriend liet me ze
niet meenemen en hij begon me weer te slaan. Toen ik de politie belde verweet hij mij dat ik was
weggelopen, hoewel het duidelijk was dat ik was mishandeld. Mijn vriend was die ochtend zelf
naar de poijtie geweest om zichzelf goed te praten en om allerlei rare verhalen over mij te
vertellen. Hij vertelde hen bijvoorbeeld dat ik met vreemde mannen naar bed ging en mijn kinderen
verwaarloosde. Daarom weigerde de politie om mij te helpen. Later kreeg ik via de
Kinderbescherming de zorg over mijn kinderen. Maar ik moest eerst bewijzen dat de verhalen die
mijn vriend verteld had niet waar waren. In ieder geval ben ik tot de conclusie gekomen dat je als
mishandelde vrouw helemaal alleen bent en dat je van niemand hulp kan verwachten. Zonder een
organisatie als 'Blijf van m'n lijf' is er geen veilig heenkomen voor vrouwen zoals wij.
Getuige 5:Nederland
Vrouwenmishandeling is niet ongewoon in Holland. We kunnen jullie geen cijfers geven omdat
niemand de moeite neemt om achter de feiten van deze misdaad te komen. In het Nederlandse
juridiese systeem is het een misdaad met een hoge straf, maar het wordt meestal niet vervolgd.
Tot nu toe is er geen onderzoek gedaan naar gewelddadige echtgenoten in Holland. Er zijn enkele
instellingen in Nederland waar vrouwen voor een korte tijd (tot drie maanden) onderdak kunnen
krijgen. Maar deze instellingen zijn niet erg duidelijk over de reden waarom vrouwen daar willen
wonen. Ze spreken over 'huwelijksproblemen', wat van. alles kan inhouden. Vrouwenmishandeling
komt als zodanig niet voor in de terminologie van hulpverlenende instanties. Als een vrouw door
haar man wordt mishandeld, dan zeggen ze dat er een 'relatieprobleem' is of een 'kommunika-
tiestoornis tussen de huwelijkspartners'. De 'oplossing' wordt gezocht in het 'weer tot elkaar
brengen van de huwelijkspartners'. Een vrouw vertelde ons over haar 'relatie-therapie'. 'Toen ik
mijn therapeut vertelde dat ik bang was voor mijn man omdat hij de vorige avond had geprobeerd
me te wurgen, antwoordde hij: 'Mevrouw X, verplaatst u zich eens in de situatie van uw man. Hoe
moeilijk moet het niet voor hem zijn dat u bang voor hem bent.'
In oktober '74 opende 'Blijf van m'n Lijf' een toevluchtsoord voor mishandelde vrouwen en hun
kinderen. Het adres is geheim. 'Blijf van m'n Lijf' helpt vrouwen terwille van henzelf, niet in termen
van hun relaties of de huwelijken waaruit ze gevlucht zijn. Men bemoeit zich helemaal niet met
mannen. Er zijn twee doelstellingen: een veilig heenkomen bieden aan mishandelde vrouwen en
hun kinderen, en bekendheid geven aan het probleem van vrouwenmishandeling. Sinds dit toe-
vluchtsoord geopend is zijn er ongeveer 300 vrouwen met 600 kinderen naar toe gekomen. Ook
andere instellingen hebben gemerkt dat meer vrouwen naar hen toe zijn gekomen met duidelijke
klachten over mishandeling. Het blijkt een wijdverspreid probleem te zijn. Maar toch geloven we
dat we nog maar een klein percentage van de vrouwen hebben gezien die werkelijk mishandeld
worden. We hebben tot nu toe gemerkt dat mishandeling niet beperkt is tot bepaalde sociaal-
ekonomiese klassen.
Mishandeling neemt allerlei vormen aan: de vrouw op haar hoofd slaan, met of zonder stok, haar
aan haar haren trekken; haar in de maag, op haar rug of haar lendenen stompen; in haar buik
trappen en haar zo een miskraam bezorgen; haar neus of ribben breken met schoppen; een
strijkijzer op haar lichaam zetten; een vork in haar rug steken; haar wurgen; haar van de trap
gooien; een paar wervels breken; haar dag en nacht wakker houden door haar met een mes te
bedreigen.
Veel vrouwen vertelden ons dat ze vaak geprobeerd hebben om te vluchten, maar het niet gedaan
hebben omdat ze nergens veilig naar toe konden gaan. Meestal vluchtten ze naar familie of
vrienden, maar dan wisten hun mannen direkt waar ze hen konden vinden. De officiële hulpver-
lenende instanties nemen hun problemen niet serieus en proberen hen terug te doen gaan naar
waar zij vinden dat ze horen: 'thuis'.
 |
 |
 |
 |